Μεγάλη Βδομάδα

Σε πιάνει κι εσένα η μελαγχολία της Μεγάλης Βδομάδας;

Δεν έχει σημασία αν είμαι ή αν είσαι χριστιανός ορθόδοξος, καθολικός, λατίνος ή μαρωνίτης, βουδιστής ή μουσουλμάνος.

Δεν έχει σημασία αν πιστεύεις στο Θεό ή είσαι άθεος.

Νομίζω πως δεν έχει καθόλου νόημα αυτό το δίλημμα όταν μιλάμε για τη Μεγάλη Βδομάδα.

Σημασία έχει να είσαι άνθρωπος. Και να νιώθεις.

Όπως και να το κάνουμε, μας τη δίδαξαν. Μας πέρασαν την κουλτούρα της και τη σημασία της.

Ανεξάρτητα απ' το αν κατανοήσαμε ποτέ ή κατανόησαν κι εκείνοι το τι σημαίνει.

Από το θρίαμβο στην πτώση, στο θάνατο κι από κει στην ανάσταση.

Η Μεγάλη Βδομάδα.

Ένα ταξίδι συναισθημάτων και σημειολογίας.

Από τη θριαμβευτική είσοδο του Ιησού Χριστού στα Ιεροσόλυμα όπου οι Ιουδαίοι τον υποδέχθηκαν κρατώντας βάγια και φωνάζοντας "ωσαννά", στην προδοσία.

Και μετά στα πάθη, στη σταύρωση. Στην ταφή.

Και στην Ανάσταση.

Πώς να αντέξεις αυτή την περιπέτεια κι αυτό το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης;

Πώς να σηκώσεις το βάρος όλων αυτών των μεγάλων, των πολύ μεγάλων, φιλοσοφικών αναζητήσεων και ψυχολογικών διακυμάνσεων; 

Για μένα αυτή η Βδομάδα κουβαλάει πολλά δάκρυα και εσωτερικό διάλογο.

Πριν μερικά χρόνια όλο αυτό ήταν στο ασυνείδητο. Μου φταίγαν όλα τούτες τις μέρες αλλά δεν ήξερα γιατί.

Τα τελευταία χρόνια κατανόησα το "γιατί" της μελαγχολίας και της θλίψης, αλλά μένουν ακόμη αναπάντητα τα πρωταρχικά ερωτήματα της ζήσης βεβαίως...

Με πιάνουν δάκρυα πάντα όταν ακούω Μεγάλη Παρασκευή το "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου" και φυσικά το "Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατον μου τέκνο, που έδυ σου το κάλλος"...

Μου έρχεται πάντα στο νου κι ο Επιτάφιος του Ρίτσου.

Δεν το αντέχω το συναίσθημα, το νόημα, το πένθος.

Πώς να τ' αντέξεις;

Πώς να αντέξεις ότι είσαι φθαρτός;

Πώς να αντέξεις πως έχεις τέλος...

Άστα.

Ευτυχώς μετά έρχεται η Ανάσταση... κι ετοιμαζόμαστε για... Επανάσταση!