Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει η χαρά!

Απ' όλα είχε σήμερα η μέρα στη Θεσσαλονίκη.

Η πόλη -όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος...- τίμησε δεόντως την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Τα μάτια σου...14!

Θυμήσου τη νέα χρονιά να βρεις τη χαρά σου...Απλό είναι. Μια απόφαση θέλει μόνο.

Η μάχη των ιδεών

Διάβασα σήμερα τη συνέντευξη του Αμερικανού  διανοητή και καθηγητή, Χένρι Ζιρού στην Εφημερίδα των Συντακτών.

Η... Λευκή Νύχτα και το καλσόν

Έφυγε πόντος απ' το καλσόν νυχτιάτικα κι ευτυχώς, Παναγιά μου, που ήταν απόψε η Νύχτα η Λευκή.

Έτσι πετάχτηκα εδώ δίπλα στην Ερμού κατά τις 9 και ψώνισα.

Το περιστέρι του Ευαγγελισμού

Τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων επισκέφθηκα έναν φίλο μου στον Ευαγγελισμό που έκανε εγχείρηση ανήμερα της γιορτής.

Μιζαδόροι, φαιδρά υποκείμενα, φασίστες

(Ο φαιδρός μπουμπούκος, η "ηθική" μπουμπούκα και ο Τομπούλογλου τρώνε γιαούρτια. Στα μούτρα.)

Μη νομίζεις πως οι υπάλληλοι του καθεστώτος έχουν αλλάξει τις συνήθειες τους.

Μη νομίζεις πως σταμάτησαν να δέχονται μίζες, να λαδώνονται, να εκβιάζουν κτλ, κτλ.

Εδώ καράβια χάνονται...

Για να καταλάβεις τι εστί "ελληνική κοινωνία" και γιατί φτάσαμε ως εδώ και γιατί κάθεται "υποφέροντας" στον καναπέ της και γιατί ανέχεται ακόμη κάτι τύπους τύπου Βενιζέλος και Σαμαράς και γιατί έβαλε στο σαλόνι της τους φασίστες, δεν έχεις παρά να πάρεις σβάρνα τα παιδικά πάρτι ή τις παιδικές δραστηριότητες.

Είναι ακόμα ζωντανή (ή ζωντανοί)...

Έλα με τ' όχημα κι εσύ στην Αποστόλου Παύλου. Μπορείς.

Όσοι ζουν πέριξ του μεγαλύτερου (όπως βαυκαλίζονταν παλιά, όταν τον έφτιαξαν) πεζόδρομου της Ελλάδας και των Βαλκανίων, τον πεζόδρομο της Ερμού, της Αποστόλου Παύλου και της Διονυσίου Αρεοπαγίτου γνωρίζουν πως μόνον πεζόδρομος δεν είναι.

Έλα να τρελαθούμε εντελώς....

Έλα να τρελαθούμε εντελώς...

Υποκρισία

Ας πούμε το απλόν-απλούστατον και προφανές.

Ας πούμε για την τεράστια υποκρισία που ζει και βασιλεύει γύρω μας.

Ο Ταμήλος κι ο Ραχόι

Αρχικά η δήλωση ενός τυχαίου βουλευτάκου, του Ταμήλου, που είπε ευθέως πως δεν υπάρχει λόγος να νοιάζεται κανείς για το αν έχει δουλειά ή φαγητό να φάει ο διπλανός του γιατί δεν ζούμε σε κομμουνιστικό καθεστώς, μου δημιούργησε τάση για εμετό.

Πώς βγαίνουν οι ειδήσεις...

Θυμάμαι, παλιά, πολύ παλιά, σε μια εφημερίδα που δούλευα.

Ήταν καλοκαίρι, τέλη Ιουνίου.

Εκείνο το βράδυ...

Εκείνο το βράδυ του Σαββάτου στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 πηγαίναμε για φαγητό σε ένα φιλικό σπίτι. 

Θά' ταν-δε θά' ταν 10 η ώρα.

Ο ταξιτζής με το που μπήκαμε μας προειδοποίησε εξαρχής... "μόνο Εξάρχεια δεν πάω".

Μας παίρνουν φαλάγγι...

Άκουσα στην Ελληνοφρένεια χθες τον Αυτιά να λέει για τα γκούλαγκ που είναι στο... Ισραήλ και σήμερα τον άκουσα πάλι στην Ελληνοφρένεια να ρωτάει ένα ανθρωπάκι που φιλοξενούσε στην εκπομπή του, για τη σύνταξή του και τ' ανθρωπάκι να του απαντάει (άλλα τ' άλλων) πως "ψηφίζει ΝΔ, αλλά είναι χρυσή αυγή".

Η σύλληψη της άνεργης μάνας που θρηνεί το παιδί της

Το επίσημο κράτος συνέλαβε τη μάνα για το αναμμένο μαγκάλι που προκάλεσε το θάνατο του παιδιού της.

Φευ!

Ποιον να συνελάμβανε δηλαδή, λατρεμένε μου καναπεδάκια; 

Ο Εθνικός Κήπος των άστεγων

Άστεγος βρήκε στέγη εντός του Εθνικού Κήπου;

Ένα κείμενο, δέκα σκέψεις.

Όταν διάβασα το κείμενο που ακολουθεί μου ήρθε στο νου η Αντιγόνη του Σοφοκλή.

Άδειασε ο κόσμος γύρω μας...

Σκέφτομαι τους φίλους και τους γνωστούς που έφυγαν για τα ξένα τα τελευταία χρόνια.

Τη Χριστίνα, το Γιώργο, τη Βίκυ, τον Κωνσταντίνο, την Κατερίνα, τη Γιώτα...

Τα ίδια και τα ίδια

Η ίδια ατζέντα και πάλι.

Ένας υπουργός Οικονομικών (Στουρνάρας λέγεται τώρα), το γιουσουφάκι των τραπεζών.

Ο Τσίπρας, που έδωσε συνέντευξη τύπου για να απαντήσει σε έναν παράφρονα υπουργό.

Ο Κοτρώτσος, οι Συριζαίοι και η Armand de Brignac μου.

Όταν είδα το βίντεο (διάρκειας 20 περίπου λεπτών) από την παρέμβαση των απλήρωτων πρώην εργαζόμενων στην εφημερίδα "Αποκαλύψεις" του Σεραφείμ Κοτρώτσου στη διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου του, σκέφτηκα πως αυτός είναι ο δρόμος για τους απλήρωτους ή τους απολυμένους.

Τα σύννεφα και η διαδρομή

Καθεστώς σε πανικό

Στα 40 του Πολυτεχνείου...

Εντάξει, το περίμενα. Αλλά κάθε φορά που ένα συναίσθημα αναδύεται είναι διαφορετικά...

Γωνία Σταδίου με Αιόλου

Εκεί που περπατάς μες τη μουντή και βρώμικη Ομόνοια της πρωτεύουσας, αποκαλύπτεται μπροστά σου μια καλλιτεχνική παρέμβαση και σου φτιάχνει τη μέρα.

"Δεν θέλω πια να είμαι Έλληνας..."

Ο εποικοδομητικός κι αθώος διάλογος έγινε απόψε με το γιο μου, ηλικίας 5 ετών, μαθητή νηπιαγωγείου, την ώρα που βρισκόταν στο κρεβάτι του, λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος.

Οι πιο πουτάνες απ' τις πουτάνες

Πάει κι ΕΡΤ.

Με χειροπέδες κι αυτή. Η ίδια; Το κτίριο; Οι εργαζόμενοι; Ο συμβολισμός της;

Όλα μαζί μάλλον...

Η σημειολογία της εικόνας

Αν δεν είναι "ηχηρή" παρέμβαση στο ασυνείδητο σου αλλά ακόμη περισσότερο παρέμβαση στο συλλογικό ασυνείδητο (ή συνειδητό... διαλέγεις), τότε τι είναι η δημοσιοποίηση βίντεο που δείχνουν τη δολοφονία των χρυσαυγιτών;

Με θέα την Ακρόπολη, το Λυκαβηττό!

Νέα γειτονιά άστεγων... κάτω απ' την Ακρόπολη.

Πώς μπορεί;

Είχα καιρό ν' ανοίξω το χαζοκούτι (που λέει κι η μαμά μου).

Τ' άνοιξα όμως (για αδιευκρίνιστους λόγους) και έπεσα πάνω σε μια ταινία για την αντίσταση του '40 κατά των γερμανών φασιστών που έπαιζε απόψε στον ΑΝΤ1.

Κόκκινες γραμμές

Τώρα με την κρίση αποφάσισα να βάζω πιο έντονα τις κόκκινες γραμμές (ούτε ο κυρ-Φώτης νά'μουνα!) στην καθημερινότητά μου.

Η μονάχη Μαρία

Η Μαρία που δεν έχει γονείς.

Το "ξανθό αγγελούδι" που "πουλήθηκε". "Χαρίσθηκε".

Ο πατέρας της που αναζητείται στη Βουλγαρία.

Μια αρχή...;

Μια άδεια λευκή σελίδα.

Ένα μυαλό με χίλιες σκέψεις.

Μια διάθεση ντεμί.

Ο λύκος και η ελευθερία

By Αίσωπος

...ανοχή;

Πραγματικά βαρέθηκα να ζω σ' αυτή τη χώρα όπου υπουργός νοείται ένας γελοίος ονόματι Μιχελάκης, πρώην υπουργός ένα παχύδερμο ονόματι Πάγκαλος, βουλευτίνα μία νευρωτική ονόματι Ρεπούση και όπου ζουν κάτι άλλα ασήμαντα γλειφτρόνια της εξουσίας όπως αυτά που "θαύμασε" (όποιος θαύμασε) χθες βράδυ στην εκπομπή ενός παπαγάλου.

Help!!!

Ένα ρίγος με διαπέρασε πρωί-πρωί, μια συγκίνηση, ένα τσουτσούρωμα, άμα την αναγγελία του "μανιφέστου" των 58 ""προσωπικοτήτων"" με θέμα τη συγκρότηση της κεντροαριστεράς!

Τι λες βρε παιδί μου!

Στις επάλξεις!

Οργασμός καταναλωτισμού μ' έπιασε χθες τ' απόγευμα!

Α! Όλα κι όλα!

Το χαρτί υγείας, το σχολείο και η πατρίδα.

Πόσα να κάνουν αυτοβούλως κι αυτοί οι εκπαιδευτικοί για να λειτουργήσει ένα δημόσιο σχολείο που καταρρέει; 

Πώς να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα όταν υπάρχει σαφής πολιτική κατεύθυνση που εκπορεύεται από τις σαφείς δεσμεύσεις των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά έναντι των δανειστών, έναντι της τρόικας;

Μάνα, μητέρα, μαμά. Άπορη; Στο προαύλιο παρακαλώ.

Θυμάμαι τους φασίστες εν δράσει...

Ήταν Σάββατο 28 Ιανουαρίου του 2012.

Είχα ραντεβού με φίλους στο σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα για να πάμε κινηματογράφο.

Ανυποψίαστη βγαίνω από το βαγόνι που ήμουν γύρω στις 8 και μισή το βράδυ.

Για το ψυχιατρείο...

Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως οι φασίστες που συνελήφθησαν όπως και οι γυναίκες τους και οι κόρες τους εκδηλώνουν συμπεριφορές που χρήζουν ψυχιατρικής ανάλυσης.

Tourists

Τους βλέπω κάθε μέρα να κατακλύζουν απ' τις 9 το πρωί τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου.

Αμερικάνοι, Ισπανοί, Γιαπωνέζοι...

Tourists.

Παύλος Φύσσας

Όσο έρχονται στο φως της δημοσιότητας λεπτομέρειες από τη στιγμή της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, τόσο η θλίψη απλώνεται.

Πάρτε τα μέτρα σας...

Δεν ορρωδούν προ ουδενός.

Συνεχίζουν ακάθεκτοι το παιχνίδι τους προκαλώντας.

Σκυλεύουν τώρα το νεκρό σώμα του Παύλου.

ΕΜΕΤΟΣ

Τι κι αν το γράψεις πολλές φορές. Τι κι αν το έχεις σκεφτεί εκατομμύρια φορές. Τι κι αν θεωρείς πως πρόκειται για άτομα ανάξια λόγου. Ε και;

Η δια-ταραχή που σου προκαλείται είναι πάντα η ίδια όταν τους ακούς ή όταν διαβάζεις αυτά που έχουν πει (γιατί σιγά μην καθίσω να ξοδέψω τον πολύτιμο χρόνο μου για να τους βλέπω ή να τους ακούω).

Σκάστε, ανθρωπάκια.

Αϊ σιχτίρ δηλαδή.

Και τι λόγια να βρεις να το εξηγήσεις.

Και γιατί να βρεις λόγια.

Φασίστες μαχαίρωσαν αντιφασίστα

Μόλις γύρισα στο σπίτι (από ακόμη μία κινηματογραφική βραδιά...) και ανοίγοντας τον υπολογιστή για να ενημερωθώ για το τι λέγεται στο social media πληροφορούμαι πως φασίστες μαχαίρωσαν αντιφασίστα στην Αμφιάλη του Πειραιά.

"Τα παιδιά δεν έφαγαν σήμερα μεσημεριανό..."

Αυτήκοος και αυτόπτης μάρτυς, εγώ.

Το απόγευμα της Δευτέρας στη γραμμή του μετρό προς Δουκίσσης Πλακεντίας μεταξύ Κατεχάκη και Εθνικής Άμυνας. 

Γυναίκα περίπου 55 ετών, μακριά μαλλιά, μαύρα ρούχα και γυαλιά μυωπίας με μαύρο σκελετό στέκεται όρθια πίσω από τη θέση που καθόμουν. 

Οι προβοκάτορες

Μ' έχει φάει ο πολιτισμός και οι τέχνες.

Χθες βράδυ είδα κι άλλη ταινία. Στον άλλο αγαπημένο θερινό κινηματογράφο, στο "Ζέφυρο". Τη γαλλική "Όλα πάνε καλά" του 1972 με τον Υβ Μοντάν και την Τζέιν Φόντα.

Το τέλειο χτύπημα

Απόψε ήταν μια γλυκιά βραδιά.

Μια βραδιά από αυτές που ξεχνιέσαι και σκέφτεσαι πως αυτό που αξίζει στη ζωή είναι οι στιγμές...

Τι άλλο είν' η ζωή άλλωστε; 

Κουτσομπολιά! (Θέ μου σχώρα με!)

Τι να πεις για τον Χαράλαμπο τον υπάλληλο; 

Σας τα είπα εξάλλου -πριν απ' όλους- λίγες μέρες νωρίτερα λόγω Θείας επιφοίτησης! (http://sonatamia.blogspot.gr/2013/09/blog-post_6.html#more)

Αχ, δεν σας αποκάλυψα κάτι. Συγγνώμη κιόλας, αν και σας εμπιστεύομαι.

Για τους εκπαιδευτικούς

Θα βγουν (αν δεν έχουν βγει ήδη) τα γνωστά παπαγαλάκια να τους χλευάσουν.

Θα ρίξουν κροκοδείλια δάκρυα για το δράμα των μαθητών και των οικογενειών τους που θα βρουν τα σχολεία κλειστά απ' τη Δευτέρα.

ΔΕΘ: Οι κλούβες που φιλιούνται!

Ο υπάλληλος

Τον λένε Χαράλαμπο και αποτελεί υπόδειγμα υπαλλήλου.

Πιστού υπαλλήλου.

Υπαλλήλου ο οποίος για παράδειγμα μπορεί να ξυπνήσει το πρωί -πολύ πρωί- και χωρίς να γνωρίζει τίποτα για μια υπόθεση να προστρέξει ως μάρτυρας σε δικαστήριο γιατί του το ζητά το αφεντικό του και να πει ψέματα, μόνο ψέματα, θίγοντας την αξιοπρέπεια ανθρώπων.

Τι λες ΡΕ; Άντε και ...

Τις τελευταίες μέρες θέλω να ξεχάσω την καλή μου αγωγή (sic!), την καλή μου παιδεία (sic,sic!) και τους καλούς μου τρόπους (sic, sic, sic!) και να πω ένα μεγάλο, δυνατό, απόλυτο, στακάτο, εκκωφαντικό: 

Τα εργόχειρα της γιαγιάς και ο πόλεμος του ΜπαρακοΜπένι.

Έτοιμος να πάρει τ' όπλο του, λοιπόν, και ο Ομπάμα μετά τον παμμέγιστο Μπένι (κατά κόσμον Βαγγέλη Βενιζέλο).

Ποιος θα τό' λεγε στον Μπένι ότι ο Μπαρούκος θα τον αντέγραφε και θα τον ακολουθούσε κατά πόδας...

Παλικαράκι

Θά' ταν δεν θά' ταν 25 χρονών παλικαράκι. Όμορφος φαινόταν. 

Ένα κυριακάτικο μεσημέρι του Αυγούστου στην παραπαίουσα πρωτεύουσα έξω από το σταθμό του μετρό στο Μοναστηράκι.

Προς "πρόθυμους ηλίθιους".

Σήμερα στο πέταξε και κατά πρόσωπο, λατρεμένε μου καναπεδάκια, ο Στούρνος, αλλά πάλι νομίζω δεν κατάλαβες τι εννοούσε.

Δήλωσε πως οι "πρόθυμοι ηλίθιοι" (κατά τον Λένιν) δεν θέλουν τη... σωτηρία της χώρας.

Ναι ρε! ΠΑΟΚ.

Τα βλέμματα

Κι εκεί που κάνεις τη βόλτα σου ανέμελα κοιτάζοντας τις βιτρίνες πέφτεις πάνω στο άγνωστο βλέμμα.

Και μαγνητίζεσαι.

Γέλα, Στούρνε μου, γέλα!

 

(Την κουφάλα πρόσεχε, Στούρνε μου...)

Στούρνε μου, αγόρι μου, παλικάρι μου!

Διαθέτεις χιούμορ τελικά και δεν στό'χα! Εξάλλου, γνωρίζεις ότι απευθύνεσαι σε πόπολο και όχι σε πολίτες, οπότε καλά τους κάνεις και τους τρολάρεις, αγορίνα μου!

"Κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν".

Οι συζητήσεις είναι ατέρμονες και κάθε μέρα -τις τελευταίες μέρες- μου αποδεικνύουν πως αυτή η κοινωνία καλά κάνει και παθαίνει όσα παθαίνει.

Οι άνθρωποι -ζώα- χάφτουν ότι τους πλασάρει το κονκλάβιο των πεφωτισμένων ηγετών δια των πεφωτισμένων παπαγάλων των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης.

Μια βραδιά στη Θεσσαλονίκη...

Κατεβήκαμε απ' την Τούμπα με προορισμό το κέντρο.

Στη Λεωφόρο Στρατού κόσμος αρκετός μαζεμένος έξω απ' την ΕΡΤ 3. Πάνω από 60 μέρες μετά το μαύρο...

Περάσαμε μετά μέσα απ' το πάρκο της ΕΡΤ 3 και βγήκαμε πίσω απ' το δημαρχείο. Από κει στην Όλγας και τσουπ...απέναντι στην παραλία.

Το εφεύρημα των διακοπών...

Και τι είναι το εφεύρημα των διακοπών, μικροαστέ μου καναπεδάκια;

Τι άλλο από ένα άλλοθι του συστήματος.

Σου πετάει ένα κοκαλάκι -σαν καλό και υπάκουο σκυλάκι που είσαι-, ένα κοκαλάκι ευτυχίας μέσα στο πέλαγος της καθημερινότητας σου και σου λέει "ξαποστάσου για λίγο".

Και λίγα σου κάνουν...

(Τα φιλαράκια τα καλά...)

Είμαι σίγουρη πως ο ιστορικός του μέλλοντος (sic!) έχει να ρίξει πολύ γέλιο για τα έργα και τις ημέρες της ελληνικής κοινωνίας της δεκαετίας του 2010. 

Μόνο μια μέρα να πάρει να μελετήσει ο άνθρωπος και να εντρυφήσει στις πηγές του, θα καταλάβει χωρίς πολύ κόπο με πόσο χαζούς και χειραγωγούμενους τύπους έχει να κάνει.

Αρνιέμαι

"Ποιοι στέλνουν και σήμερα τους νέους στα σκλαβοπάζαρα της ξενιτιάς" άκουσα να αναρωτιέται η κυρία που βρίσκεται βράδυ Σαββάτου στη σκηνή στο προαύλιο της ΕΡΤ (κυρία Φωτιάδη το όνομά της).

Κι αμέσως μετά άρχισε να τραγουδάει τους στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλλη:

Οι εύπιστοι.

Είναι εντυπωσιακό αλλά είναι αληθινό. Με θλίβει βαθιά και με θυμώνει.

Και δεν ξέρω τι να πω κάθε φορά που το διαπιστώνω.

Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που τους πιστεύουν. Τους κυβερνώντες και τα παπαγαλάκια τους εννοώ.