"Μάστορααααας, Καρεκλάαααας, φτιάχνω καρέκλες, ψάθινες, σκαμπουδάκια....ο καρεκλαααααάς..." Η φωνή ήρθε δευτερόλεπτα πριν, από το δρόμο. Μόλις που είχα ξεκινήσει να γράφω ένα political project θεματάκι για το μπλογκ.
"Για ένα κομμάτι ψωμί, δεν φτάνει μόνο η δουλειά"... Για ένα κομμάτι ψωμί, σηκώνεσαι χαράματα και παίρνεις το πρώτο λεωφορείο... Για ένα κομμάτι ψωμί, κάθεσαι στο γραφείο, στη φάμπρικα, ή όπου αλλού, ως τις 10 το βράδυ γιατί όλοι απολύθηκαν κι εσύ ο μαλάκας πρέπει να βγάλεις τη δουλειά άλλων πέντε τουλάχιστον...
Δεν ξέρω τι νόημα έχει να βγάζεις μια δημοσκόπηση τη μέρα της μαύρης επετείου του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967 για να πεις πως το 30% των ερωτηθέντων (νεοελλήνων) θεωρεί πως "στη δικτατορία ήταν καλύτερα τα πράγματα από ότι σήμερα". Αδυνατώ να κατανοήσω τους συμβολισμούς και τις σκοπιμότητες.
Η πληροφορία είναι συγκεκριμένη και αφορά σε μαθητές σχολείου της Αττικής. Μαθητές δημοτικού. Κρατήστε το αυτό.
Οι καπετάν φασαρίες του σχολείου, λοιπόν, αυτοί που κάνουν bullying στους πιο ευαίσθητους συμμαθητές τους, τους ζητούν -προκειμένου να σταματήσουν να τους πειράζουν λεκτικά ή να τους ασκούν σωματική βία-να υπογράψουν ένα χαρτί ότι... εγγράφονται στη Χρυσή Αυγή.
Οι ψυχές των ανθρώπων βρίθουν από κακία και μίσος. Η κρίση -γεγονός πια, δεν κομίζω γλαύκας ες Αθήνας- έβγαλε στην επιφάνεια ότι πιο ποταπό κι αισχρό φώλιαζε σε δίποδα όντα.
Ήρθε πάλι η Τρίτη. Και θά' ρθει πάλι η Τετάρτη. Κι η Πέμπτη. Και οι υπόλοιπες μέρες. Περνούν οι μέρες, οι βδομάδες, τα τελευταία τρία χρόνια. Περνούν σαν νεράκι. "Δίχως να κοιτάζουν τη δική σου μελαγχολία". Μελαγχολείς άραγε; Σκέφτεσαι; Υπάρχεις; Ζεις;
Που είναι το παράξενο; Ένας απόλυτα ευνοούμενος -εδώ και πολλά-πολλά χρόνια- από την εξουσία δημοσιογράφος αποφασίζει να αβαντάρει τη Χρυσή Αυγή και να την αναγάγει σε κύριο συνομιλητή του...
Μπήκα στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο τις προάλλες, ως κάτοικος Αθηνών, για να πάω στη δουλειά.
Καθημερινά πια και σε κάθε μα κάθε βαγόνι, όπως και σε κάθε μα κάθε στάση, μπαίνει και κάποιος "ταλαίπωρος" που έχει το παιδί του με οστεοπόρωση στο ΚΑΤ, με νεφρική ανεπάρκεια στο Παίδων, είναι ο ίδιος καρκινοπαθής, έχει ο φίλος του έιτζ, έχει ο άνδρας της μανιοκατάθλιψη, έχει η γυναίκα του τα μπουρίνια της...και δεν ξέρω γω τι άλλο...
Το παράλληλο σύμπαν δεν ξέρει από χαράτσια, μνημόνια, τρόικες, συγκυβερνήσεις κτλ, κτλ. Το παράλληλο σύμπαν είναι η άμυνα που ξεφυτρώνει τις τελευταίες μέρες στο μυαλό και στην ψυχή.
Κι εκεί που νομίζεις πως το παρελθόν δεν θα ξαναζωντανέψει...Τσουπ! Εμφανίζεται και πάλι. Να σου θυμίσει πως αν δεν ξεκαθαρίσεις μια και καλή τα ζητούμενα, θα σε ακολουθεί.