"Η ζωή μας είναι οι επιλογές μας"

Είναι κι αυτές οι μέρες, γαμώτο, που δεν γυρνάνε πίσω.

Ο γέγονε, γέγονε.

Κι όσα έφερε η ώρα, η στιγμή, τα έφερε.

Ή ήσουν εκεί για να αρπάξεις, να τα νιώσεις, να τα ρουφήξεις, ή σεργιάνιζες στην αγκαλιά του Μορφέα, κοινώς, κοιμόσουν όρθιος... κι ας έτρεχες. Πίσω απ' τις υποχρεώσεις σου, τις δουλειές....

Αναρωτιέμαι καιρό τώρα, πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεσαι ότι η ζωή σου, τα νιάτα σου, φεύγουν μέσα απ' τα χέρια σου και δεν ξαναγυρνάνε, την ώρα που εσύ ασχολείσαι με τον επιούσιο μόνον και την πεζή καθημερινότητά σου.

Προχθές σκεφτόμουν πάλι πως ή είναι στραβός ο γιαλός που εγώ αρμενίζω ή είμαι καλοπερασάκιας ή δεν αντιλαμβάνομαι την κρισιμότητα της κατάστασης κι αντί να τρέχω κι εγώ, προτιμώ να αφιερώνω το χρόνο που (της) πρέπει στη δουλειά και μετά να προσπαθώ να ζω. Μέσα απ' την επαφή με τους ανθρώπους μου, μέσα απ' τα χόμπι μου, μέσα από τους αγώνες (μεταφορικά και κυριολεκτικά, αν με πιάνεις)...

Προτιμώ να έχω ελεύθερο χρόνο, φευ!

Πού; Εδώ. Στην εσχατιά των κοινωνικών δικαιωμάτων, των εργασιακών δικαιωμάτων, στη χώρα της κρίσης, της ανεργίας, της ανασφάλειας, της διαφθοράς, της απαξίας...εδώ, σε τούτα εδώ τα μάρμαρα (για να πιάσω και τον παλμό της επικαιρότητας... έφυγε κι η Αμάλ) εγώ προτιμώ να δημιουργήσω το δικό μου θύλακα ελευθερίας. Την ελευθερία του χρόνου μου. 

Και είναι πολύ συχνά που νιώθω "απ' αλλού". 

Πού πας ρε Καραμήτρο;

Εδώ δεν θα έχεις να φας σε λίγο. Οι γύρω σου ήδη δεν έχουν φαϊ. Κι εσύ (εγώ δηλ. ο... Καραμήτρος) αντί να ψάχνεις για δουλειές, αντί να κυνηγάς ακόμη μια σκλαβιά, θες κι ελεύθερο χρόνο;

Ναι, θέλω.

Η ζωή μας είναι οι επιλογές μας, που έλεγε κι άλλος. Ο Σαρτρ. 

Κι οκ, αν αυτή τη ρημάδα δεν τη ζήσεις... τότε;

Ποιο το νόημα του περάσματος σου από δω;

Τι επιλέγεις;

Τι θες;

Να ξυπνήσεις ένα πρωί και να κοιτάξεις πίσω για να δεις τη ζωή που δεν έζησες;

Αυτό θες;

Σέβομαι ότι μπορεί να το θες. 

Αν είναι η επιλογή σου, πάω πάσο.

Πολύ φοβάμαι όμως πως δεν είναι η επιλογή σου.

Είναι μαγκανοπήγαδο.

Έτσι έμαθες, έτσι συνεχίζεις, κι ας επαίρεσαι για τη διαφορετικότητά σου.

Ξέρω. Οι άνθρωποι έλκονται κατά ένα ανεξήγητο τρόπο από τη μιζέρια τους και την ομοιομορφία.

Την καταθλιπτική ομοιομορφία. 

Το ξέρω. Το έχω ζήσει.

Όμως, έρχεται μια στιγμή που είναι δικιά σου. Κατάδικια σου. Συνήθως, έπεται μιας σημαντικής προσωπικής κατάστασης... μιας απώλειας για παράδειγμα. Εκείνη τη στιγμή, λοιπόν, αποφασίζεις -ανεξήγητα- πως δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι πια τις επιθυμίες και τα συναισθήματά σου.

Κι αρχίζεις σιγά-σιγά να δουλεύεις το μυαλό και την ψυχή σου σ' αυτή την κατεύθυνση.

Και παίρνει μπρος η μηχανή.

Φτάνει να θες.

(Δεν μου έχεις πει όμως ακόμα αν θες. Και τι θες.)

Κι άμα θες...ε!!! Αρχίζει ένα όμορφο ταξίδι.

Για την Ιθάκη.

Εύχομαι νά'ναι μακρύς ο δρόμος...για να ζήσουμε πολλά, μεγάλα, μικρά, ασήμαντα, μοναδικά, διαφορετικά... να ζήσουμε, γαμώτο.


(ΥΓ, Δεν μου έχεις πει ακόμα αν θες...
ΥΓ2. Πολύ θέλω να μάθω...)