Στη Σαλονίκη μια φορά

Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη που τα μαγαζιά τον Ιούλιο ήταν κλειστά τα απογεύματα κάθε μέρα με απόφαση όλων των ιδιοκτητών.

Θυμάμαι που οι έμποροι κλείνανε στις 2 -άντε βαριά στις 3- το μεσημέρι και φεύγανε αμέσως για την πιο κοντινή παραλία, στην Περαία, στην Καλλικράτεια ή και πιο μακριά στα Νέα Πλάγια για παράδειγμα ή στα Μουδανιά.

Θυμάμαι που η... αγορά αυτορυθμίζονταν από... μόνη της, τότε που οι... νεοέλληνες είχαν λεφτά για ξόδεμα και η επίδειξη, η φιγούρα, το εφέ, ήταν στην πρώτη διάταξη.

Τώρα που οι συντάξεις γίνανε φιλοδώρημα, οι μισθοί χαρτζηλίκι και όσοι έχουν δουλειά είναι δακτυλοδεικτούμενοι, τα σαΐνια του υπουργείου Ανάπτυξης φρόντισαν για το άνοιγμα των καταστημάτων και τις 52 Κυριακές του χρόνου σε 10 περιοχές της χώρας, μεταξύ των οποίων και η Θεσσαλονίκη. 

Ευφυές!

Και δείγμα ανάπτυξης.

Φευ!

(ΥΓ. Μπορεί στη Θεσσαλονίκη ακόμα τα μαγαζιά να κλείνουν κάθε απόγευμα του Ιουλίου. Δεν το ξέρω. Θα ρωτήσω.)