Νίκος Ρωμανός

Να γράψεις το αυτονόητο;

Να γράψεις πως δεν μπορείς να μην εφαρμόζεις το νόμο της αστική σου δημοκρατίας περί των εκπαιδευτικών αδειών των κρατούμενων;

Να γράψεις πως δεν μπορείς να έχεις ένα παλικαράκι έτοιμο να πεθάνει απ' απεργία πείνας μέσα στη φυλακή;

Να γράψεις πως αυτός ο νέος σε ηλικία 15 ετών, στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 εκεί που έτρωγε σ' ένα παγκάκι στα Εξάρχεια με τον κολλητό του, τον είδε να πέφτει νεκρός από σφαίρα μπάτσου;

Να γράψεις πως μέσα στην ψυχούλα του έφηβου στήθηκε δίκαιο πανηγύρι οργής, θυμού, αδικίας και εκδίκησης;

Να γράψεις πως αυτή η κοινωνία μισεί τους νέους και τη ζωντάνια τους;

Να γράψεις πως τούτοι εδώ οι κάτοικοι αυτής της γης διακατέχονται από φθόνο για ότι το διαφορετικό;

Να γράψεις πως ζεις σε μια κοινωνία αναξιοπρεπών και να ζητήσεις από αυτούς να αντιληφθούν το μεγαλείο της αξιοπρέπειας αυτού του παιδιού;

Τι να γράψεις, μωρέ;

Σε δειλούς και άβουλους;

Τι να γράψεις;


(ΥΓ. Το παιδί με το διαπεραστικό βλέμμα... http://sonatamia.blogspot.gr/2013/02/blog-post_3.html )