Αύριο θα είν' αργά...

Αυτός ο ποιητής που έφυγε νωρίς, ο Μανώλης Ρασούλης...

Πόσο μεγάλες έννοιες με πόσο απλές εκφράσεις...

"Δεν έχει φως ο στεναγμός ούτε και πότε ο καημός,
μεσ' στης αγάπης τη χαρά οι ώρες γίνονται φιλιά,
αύριο θα είναι αργά,
αναμνήσεις, ψέμματα"...

Το άκουγα πριν στο ράδιο, σ' αυτό το μηχανηματάκι που δίνει κυριακάτικα ζωή στο σπίτι, την ώρα που οι κάτοικοι εγκατέλειψαν την πόλη, την ώρα που η θλίψη της πρόσφατης απώλειας γίνεται σιωπή, απέραντη σιωπή, την ώρα που η ζωή κλείνει το μάτι, γιατί είναι εδώ, την ώρα που ένα φιλί ξαφνικό (αν και μουδιασμένο, είπες) δίνει δύναμη και κουράγιο...

Αύριο θα είν' αργά...

Είναι το σήμερα που δίνει τη χαρά..