"Τι θέλετε; Να κλάψω;". Η φράση της Ρεπούση που περικλείει ολόκληρη τη "φιλοσοφία" αυτή της κυβέρνησης, αυτού του κόσμου της υποκρισίας. Και της χυδαιότητας. Και της απύθμενης σκληρότητας.
Γιατί να κλάψει άραγε η "κυρία";
Γιατί απολύεται γύρω της κόσμος; Γιατί διαλύθηκε ο "κοινωνικός ιστός"; Γιατί το 67% περίπου των νέων είναι άνεργοι;
Υπάρχει άραγε λόγος να χύσει έστω και ένα δάκρυ στο μακιγιαρισμένο πρόσωπό της;
Όταν οι αριθμοί βγαίνουν, τι νόημα έχει να ζουν οι άνθρωποι;
Και τι είναι το κλάμα; Μια αδυναμία.
Κι εκείνη είναι δυνατή.
Όχι, γυναικούλα. Λαϊκιά.
Που λειτουργεί με το συναίσθημα.
Εκείνη είναι καθηγήτρια πανεπιστημίου. Και βουλευτίνα.
Είναι δηλαδή μια ανώτερη προσωπικότητα.
Έχει περάσει σε άλλη διάσταση.
Το αν το πόπολο έχει πρόβλημα, είναι πρόβλημά του.
Εξάλλου, το γεγονός ότι είναι πόπολο, από μόνο του είναι πρόβλημα.
Στην τελική, ας αναζητήσει το πόπολο το παντεσπάνι του.
Τι το θέλει το ψωμί;
Να κλάψει εκείνη;
Πώς; Που να ξέρει να κλαίει μέσα στον όμορφα καμωμένο κόσμο της;
Τον κόσμο της λαμογιάς, της δηθενιάς, της γελοιότητας, του καθωσπρεπισμού και της παγωνιάς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου