Μην προδίδεις τα παιδιά σου...

Πόσο θλιβερό να είσαι παιδί ή έφηβος τη σήμερον ημέρα;

Να μην ξέρεις από που να προστατευτείς. Από που θα σού'ρθει.

Από το ίδιο σου το σπίτι ή από τη διασκέδαση και τη χαρά;

Άσε την πολιτική προέκταση του πράγματος και τις αποφάσεις που παίρνουν άλλοι για σένα χωρίς εσένα...

Εκεί που παίζεις, ανέμελο κορίτσι, με τις κούκλες σου, σου προκύπτει πατέρας-τέρας σε χωριό της Θεσσαλονίκης και σε βιάζει απ' τα έξι σου...

Εκεί που χαίρεσαι τη θάλασσα, τον ήλιο, το παιχνίδι, ανέμελο παιδί, σου προκύπτει 20χρονο-τέρας στη Χερσόνησο Ηρακλείου και σε μαχαιρώνει ενώ πριν σου είχε κλέψει τον υπολογιστή και το κινητό σου... 

Εκεί που χτίζεις σώμα και νου, ανέμελο αγόρι, σου προκύπτει 40χρονο-τέρας προπονητής στην Κέρκυρα και σε βιάζει επ' αμοιβή...

Κι εκεί που αναζητάς λίγη ελπίδα, ξένο μου πουλί, σου προκύπτουν στην Αθήνα στο διάβα σου μαυρόψυχες και σκατόψυχες χρυσαυγίτες και σου χαράσσουν το πρόσωπο...

Μικρές κι αδύναμες ψυχές έγιναν πια ο σάκος του μποξ και το δοχείο των ανώμαλων ορέξεων του κάθε λογής άρρωστου σε αυτό τον τόπο.

Εντάξει, τη ζωή σου την παρέδωσες αμαχητί στους σαμαροβενιζελοκουβέληδες και στη χούντα τους. Μην παραδίνεις, μην προδίδεις και τα παιδιά σου...