Εκεί χτυπάει ο παλμός της Ψωροκώσταινας, dear.
Εκεί σε συναντώ και σε "καταλαβαίνω", λατρεμένε μου καναπεδάκια.
Εκεί σ' έμαθα.
"Κλεισμένη" στον κοινωνικό μου περίγυρο, σε χώρους ανθρώπων που έχουν πάνω-κάτω την ίδια αισθητική και την ίδια οπτική των πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικών πραγμάτων, αγνοούσα και γι' αυτό αναρωτιόμουν έντονα τα τελευταία χρόνια για τα γιατί της νεο-ζήσης...
Ακόμα και ο κύκλος ο επαγγελματικός -παρότι εξαιρετικά ευρύς και ποικίλος- δεν μου έδινε (εσχάτως) τη δυνατότητα να αφουγκραστώ την... κοινωνία.
Και βρήκα -ευτυχώς- τις παιδικές δραστηριότητες και κατάλαβα!
Τόσα πολλά και τόσο βαθιά όσα δεν είχα καταλάβει εδώ και χρόνια...
Άτιμο πράγμα να ζεις στη γυάλα σου, στο μικρόκοσμο σου, με την παιδεία σου, την κουλτούρα σου, τα ταξίδια σου, τα ρούχα σου, τις ανέσεις σου... Τα βιβλία σου, τα διαβάσματα σου, τις θεωρητικές συζητήσεις σου, τις συναυλίες σου, τις πορείες σου, τις διαδηλώσεις σου... (Πόσο υπερφίαλη...,ε; Θα μοιράσω και... παντεσπάνι στο τέλος.)
Ζεις αφ' υψηλού και γοητεύεσαι από τα καφενεδάκια και τα τσιπουράδικα, είσαι των τύπων και του καθωσπρέπει που φλερτάρεις με το λιμάνι κι όταν φτάνει η ώρα για να συναγελαστείς με τους ανθρώπους που συχνάζουν εκεί (όχι στο λιμάνι κυριολεκτικά, αλλά γενικά στο από... "κάτω" σου, με τους ανθρώπους που δεν έχουν την παιδεία σου, βρε παιδί μου, αυτή που εσύ θεωρείς ότι έχεις) διαπιστώνεις πως καμιά φορά η μοίρα του καθενός δεν είναι ανεξάρτητη από αυτό που έχει στο μυαλό του.
Κι αν στο μυαλό σου έχεις το "θα έρθουν οι ξένοι θα μας βιάσουν τις γυναίκες, θα έρθουν οι κομμουνιστές θα μας πάρουν τις καταθέσεις και τα σπίτια", ε, τότε σου αξίζει ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς, σου αξίζει να μην σε πληρώνουν, να σε απολύουν, να κρέμεται πάνω από το κεφάλι σου η δαμόκλειος σπάθη καθημερινά...
Διαπιστώνω επίσης πως εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν...
Αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου