Όσοι ζουν πέριξ του μεγαλύτερου (όπως βαυκαλίζονταν παλιά, όταν τον έφτιαξαν) πεζόδρομου της Ελλάδας και των Βαλκανίων, τον πεζόδρομο της Ερμού, της Αποστόλου Παύλου και της Διονυσίου Αρεοπαγίτου γνωρίζουν πως μόνον πεζόδρομος δεν είναι.
Από το πλακόστρωτο του περνούν καθημερινά αυτοκίνητα, μηχανάκια (πολλά μηχανάκια), φορτηγά, τρενάκια, ποδήλατα, σχολικά λεωφορεία τα οποία κινούνται χωρίς φόβο και πάθος ανάμεσα από πεζούς και, κυρίως, ανάμεσα από μητέρες με παιδιά.
Ο κατ' ευφημισμόν πεζό-δρομος γίνεται πολύ επικίνδυνος τα Σαββατοκύριακα όταν οι επισκέπτες του Θησείου και της ευρύτερης περιοχής, τον κατακλύζουν κυριολεκτικά.
Το κακό παράγινε τον τελευταίο χρόνο και ειδικά από φέτος το καλοκαίρι και μετά, οπότε και έπαψε να υφίσταται η Δημοτική Αστυνομία.
Όχι ότι οι δημοτόμπατσοι έκαναν και τίποτα σπουδαίο δηλαδή, αλλά η παρουσία τους και μόνο, ενίοτε, λειτουργούσε αποτρεπτικά για τους εποχούμενους.
Από τη στιγμή που έφυγαν κι αυτοί το πανηγύρι των οχημάτων και των δικύκλων (κυρίως αυτών) παίρνει πολύ μα πάρα πολύ άσχημες διαστάσεις.
Δημοτική Αρχή (Καμίνη, ήρθες ποτέ βόλτα εδώ Κυριακή μεσημέρι;) και Τροχαία (ε, ρε και νά' ταν η επέτειος του Πολυτεχνείου, καμιά πορεία ή καμιά κινητοποίηση, χαμός από μπάτσους στην περιοχή) παντελώς απούσες.
Από τύχη δεν έχουμε θρηνήσει ακόμα κανένα θύμα την ώρα που ο πεζός κάνει αμέριμνος τη βόλτα του και ο οδηγός μαρσάρει ξεδιάντροπα τη μηχανή του...
Ο χώρος έξω από την παιδική χαρά στην πλατεία του Θησείου μετατρέπεται τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες σε πάρκινγκ μηχανών και το χειρότερο για μένα είναι πως κανείς από τους οδηγούς τους δεν έβαλε ποτέ στον εαυτό του την αμφιβολία "βρε μπας και να πάω πιο κάτω να παρκάρω, εδώ παίζουν παιδιά";...
Ο ωχαδελφισμός -το ίδιον της ράτσας των κατοίκων αυτής της γωνιάς της γης- και το "εμένα να γίνει η δουλειά μου, τι με νοιάζουν οι άλλοι" θριαμβεύει νυν και αεί.
Παρατηρώ έντρομες τις μαμάδες καθημερινά να κάνουν σλάλομ και να τσιρίζουν "Γιάννηηη, πρόσεχε περνάει μηχανάκι".
Υπάρχουν φορές που βρίσκομαι στα πρόθυρα χειροδικίας με όλους αυτούς τους νταήδες που είδαν φως και μπήκαν στον πεζόδρομο, αλλά συγκρατιέμαι καθότι παρών είναι το παιδί μου.
Δίνω τόπο στην οργή αλλά δεν ξέρω για πόσο.
Αυτά τα μικρά της καθημερινότητας της Ελλάδας των μνημονίων βάζουν επίσης την πινελιά τους γι' αυτό το ραγιά λαό, γι' αυτή την κοινωνία την χωρίς προσανατολισμό, ήθος κι αλληλεγγύη...
Γι' αυτή την κοινωνία που κάθεται και κοιτάει το βράδυ τον Πρετεντέρη να της κουνάει το δάχτυλο, που ακούει τον Άδωνι να την περιγελάει, που ψηφίζει Σαμαρά για να μην της πάρουν οι κομμουνιστές τα σπίτια.
Άξιοι. Για όλα.
Δείτε τώρα και θαυμάστε μερικές εικόνες που κατέγραψα σήμερα, Κυριακή, ημέρα μεγάλης κοσμοσυρροής στην περιοχή του Θησείου.
Απ' τον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου περάσαν όλοι, ακόμα και Κινέζος διπλωμάτης με αυτοκίνητο και σωφέρ, αραχτός κι αμέριμνος με το κορίτσι του στα πίσω καθίσματα. Μάλλον θα της έδειχνε την Ακρόπολη εκ του σύνεγγυς, την ώρα που οι ιθαγενείς έπρεπε να είναι για σιέστα αλλά -ατυχώς- έκαναν τη βόλτα τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου