Η μάχη των ιδεών

Διάβασα σήμερα τη συνέντευξη του Αμερικανού  διανοητή και καθηγητή, Χένρι Ζιρού στην Εφημερίδα των Συντακτών.

Και μου ήρθαν στο νου τα φοιτητικά μου χρόνια στη Φιλοσοφική, τότε που μοναδικό μας μέλημα (εκτός απ' τα γκομενικά) ήταν να συζητάμε πολιτικά, να ανταλλάσσουμε απόψεις, να βριζόμαστε, να συγκρουόμαστε, και -κυρίως- να ΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ μας. Μακριά από το πόπολο και την καθημερινότητα του. Αφ' υψηλού.

Βέβαια, εμείς, ως πλαίσιο της συζήτησης μας, είχαμε ακριβώς το πως θα καλυτερεύσει το πόπολο την καθημερινότητα του κι ας το αγνοούσε το πόπολο πως νοιαζόμασταν τόσο γι' αυτό!

Anyway, το βασικό μέλημα -πιστεύω πια- αυτών των συζητήσεων ήταν να εκφράσουμε την οργή και την ορμή της νιότης μας...Δεν ξέρω αν με πιάνεις...

Το γιατί ο Ζιρού μου έβγαλε αυτές τις σκέψεις, δεν το γνωρίζω. Το ψυχανεμίζομαι. Θα το ψάξω κατά μόνας όμως...

Ωστόσο επειδή ο λόγος του, ο τόσο ωραίος λόγος του, με συνεπήρε διαβάζοντας τον, σταχυολογώ κάποιες απ' τις απόψεις του και κάθισε, διάβασε και σκέψου κι εσύ, λατρεμένε μου καναπεδάκια. 

Βασικά, έχω την αίσθηση πως εσύ ο ίδιος, λατρεμένε μου καναπεδάκια, δεν με διαβάζεις, ότι δεν διαβάζεις αυτά που σου γράφω σχεδόν ένα χρόνο τώρα. Σε κάποιον όμως πρέπει να απευθύνομαι, να μιλάω, να έχω στο μυαλό μου, γι' αυτό έχω εσένα. Κι ας το αγνοείς (και πάλι, όπως και τότε).

Τελοσπάντων...

"Πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι πολιτιστικοί μηχανισμοί που βρίσκονται υπό τον έλεγχο της χρηματοπιστωτικής ελίτ είναι οι πλέον ισχυρές εκπαιδευτικές δυνάμεις και λειτουργούν σήμερα ως μια μορφή δημόσιας παιδαγωγικής", λέει λοιπόν ο Ζιρού στη συνέντευξή του.

Και συνεχίζει δίνοντας την ατάκα που θα κάνω κτήμα μου: "Η μάχη των ιδεών είναι τόσο κρίσιμη όσο και η μάχη για τα οικονομικά".

Προτείνει: "Όσοι αντιστέκονται σ' αυτόν τον τύπο της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας πρέπει να δημιουργήσουν εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης και να τα χρησιμοποιούν για τη συγκρότηση μιας νέας πολιτικής γλώσσας, λεξιλογίου και κατανόησης του τι σημαίνει να αναπτύξουμε τόσο μια κριτική αφήγηση όσο και μια επεξεργασμένη ελπίδα".

Εξειδικεύει: "Ελπίδα τέτοια που να επιτρέπει στους νέους και στους μεγαλύτερους να επινοήσουν ένα διαφορετικό μέλλον από εκείνο που οραματίζονται οι ζωντανοί-νεκροί, οι οποίοι ευδοκιμούν πάνω στη δυστυχία και τον πλούτο των άλλων".

Και προχωρά αναφερόμενος κατεξοχήν στους μηχανισμούς προπαγάνδας του νεοφιλελευθερισμού: "Ο νεοφιλελευθερισμός έχει δημιουργήσει όχι μόνο έναν τεράστιο μηχανισμό παιδαγωγικών σχέσεων (...) αλλά και ένα στρατό "αντι-δημόσιων" διανοούμενων, ο οποίος λειτουργεί κατά κύριο λόγο προς το συμφέρον της κυρίαρχης εξουσίας"!!!

Μα καλά! Έχει γνωρίσει Σώτη, Λένα, Χρήστο και τα άλλα "καλόπαιδα";

Μπορεί! Γι' αυτό και ρίχνει τη χαριστική του βολή ο Χένρι μου: "Αυτοί οι διανοούμενοι αγοράζονται και πουλιούνται από τη χρηματοπιστωτική ελίτ και δεν είναι τίποτα περισσότερο από ιδεολογικές μαριονέτες που χρησιμοποιούν τις ικανότητές τους για να καταστρέψουν το κοινωνικό συμβόλαιο, την κριτική σκέψη και όλους εκείνους τους κοινωνικούς θεσμούς που μπορούν να οικοδομήσουν μη εμπορευματικές αξίες και μια δημοκρατική δημόσια σφαίρα". 

Πόσο γλαφυρός! Δεν σταματά πάντως εδώ. Συνεχίζει: "Είναι απαραίτητοι για τη δημιουργία υποκειμενικοτήτων και αξιών που πρεσβεύουν την άποψη ότι υποκείμενο της Ιστορίας είναι μάλλον το Κεφάλαιο παρά οι άνθρωποι και ότι η κατανάλωση αποτελεί τη μοναδική υποχρέωση των πολιτών".

Θες κι άλλο; "Στόχος τους είναι να νομιμοποιήσουν τις ιδεολογίες, τους τρόπους διακυβέρνησης και τις πολιτικές που αναπαράγουν τις μαζικές ανισότητες και την οδύνη για τους πολλούς και ταυτόχρονα τα υπερβολικά και επικίνδυνα προνόμια για τις επιχειρήσεις και τη χρηματοπιστωτική ελίτ".

Να αγιάσει το στόμα σου και το μυαλό σου, Χένρι μου!

Πόσο πιο ξεκάθαρα να τα πεις κι εσύ; 

Ν' ανοίξεις το κεφάλι κάθε προλετάριου και να του τα βάλεις; Ας κάνουν κάτι κι αυτοί.

Αν μπορούν. Μπορούν;