Τα μικρά παιδιά

Πήγα σε βάφτιση χθες.

Κι είδα το μικρό χαριτωμένο κοριτσάκι να πλαντάζει απ' το κλάμα στα χέρια του παπά.

Σκέφτηκα το σοκ που περνάει εκείνη την ώρα αυτό το αθώο πλασματάκι κι όλα τα αθώα πλασματάκια που πέρασαν, περνούν και θα περάσουν από αυτή τη γη.

Από την αγκαλιά της μαμάς, την ηρεμία, τη θαλπωρή, στη βία...να το χώνουν στο νερό της κολυμπήθρας, να το βάζουν λάδι ακόμα και στα μάτια, να του κόβουν τα μαλλάκια...να το κρατάει ένας άγνωστος άνδρας.

Πόση βία με το έτσι θέλω των γονιών, της εκκλησίας, της κοινωνίας...

Κι ύστερα ήρθε στο μυαλό μου ένα βίντεο που είδα τελευταία για μια "μάνα" κάπου στην Ινδία που έβαλε το 11 μηνών κοριτσάκι της να κάνει μόνο του πτώση με... αλεξίπτωτο! Το μωρό σπάραζε απ' το κλάμα μόνο του κι ανυπεράσπιστο καθώς άρχιζε η διαδικασία απογείωσης και εκείνη μαζί με τον "πατέρα" γελούσαν, ενώ όλοι οι άλλοι "άνθρωποι" τριγύρω χάζευαν με το θέαμα.

Νιώθω πραγματικά οργή.

Για τη βία και την κακοποίηση που υφίστανται αθώες ψυχές. Τα μωρά. Τα μικρά παιδιά. Αλλά και οι έφηβοι.

Όλο και πιο συχνά ακούω, μαθαίνω και βλέπω γύρω μου ιστορίες κακοποίησης. Από ψυχική έως σωματική. 

Τα παιδιά πληρώνουν την ψυχασθένεια των μεγάλων, τις αρρωστημένες φαντασιώσεις τους, τις παθολογίες των ενήλικων.

Λίγοι πια σέβονται τα παιδιά τους και τα παιδιά του κόσμου γενικά.

Χμ... ελάχιστοι σέβονται πια τους εαυτούς τους. Πόσο μάλλον τους απογόνους τους.

Μόνα κι αθώα, χωρίς κανέναν να τα υπερασπίζεται, πορεύονται σ' αυτή τη ζωή, μαθαίνουν το κακό, μαθαίνουν το μίσος, το φθόνο, αφού αυτό βιώνουν, κι ύστερα γίνονται κι εκείνα ανθρωπάκια.

Τα μικρά παιδιά. Που κρατούν μέσ' στο χέρι τους τις ελπίδες μας.

Σώσε τα μικρά παιδιά...