Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όση πείρα κι αν συσσωρευτεί, όσα κι αν έχουν δει τα μάτια μου κι ακούσει τα αφτιά μου, θα μένω πάντα ενεός μπροστά στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται μια γυναίκα στον εργασιακό της χώρο.
Θα μου προκαλεί πάντα τεράστια έκπληξη (κι απογοήτευση συνάμα) το πόσο κατώτερες θεωρούνται από την ανδροκρατούμενη εργασιακή ιεραρχία παρά το γεγονός ότι βγάζει μάτι η ανωτερότητά τους.
Θα μένω πάντα με το στόμα ανοιχτό (και θα απογοητεύομαι φυσικά) από το σεξισμό και τα ρατσιστικά υπονοούμενα.
Και περισσότερο απ' όλα, θα πληγώνομαι βαθιά από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται μια γυναίκα που έχει παιδιά και τυγχάνει να εργάζεται κιόλας.
Για ένα κομμάτι ψωμί...
Δεν φτάνει μόνο η δουλειά...
(ΥΓ. Σ' αυτό το κομμάτι γης, σ' αυτή την κοινωνία που δέχεται αδιαμαρτύρητα να ξεπουλιέται, σκέψου πού βρίσκεται η γυναίκα...
ΥΓ2. Εδώ ξεριζώθηκαν κατακτήσεις αιώνων, με αυτές θα ασχολούμαστε τώρα;...)
Θα μου προκαλεί πάντα τεράστια έκπληξη (κι απογοήτευση συνάμα) το πόσο κατώτερες θεωρούνται από την ανδροκρατούμενη εργασιακή ιεραρχία παρά το γεγονός ότι βγάζει μάτι η ανωτερότητά τους.
Θα μένω πάντα με το στόμα ανοιχτό (και θα απογοητεύομαι φυσικά) από το σεξισμό και τα ρατσιστικά υπονοούμενα.
Και περισσότερο απ' όλα, θα πληγώνομαι βαθιά από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται μια γυναίκα που έχει παιδιά και τυγχάνει να εργάζεται κιόλας.
Για ένα κομμάτι ψωμί...
Δεν φτάνει μόνο η δουλειά...
(ΥΓ. Σ' αυτό το κομμάτι γης, σ' αυτή την κοινωνία που δέχεται αδιαμαρτύρητα να ξεπουλιέται, σκέψου πού βρίσκεται η γυναίκα...
ΥΓ2. Εδώ ξεριζώθηκαν κατακτήσεις αιώνων, με αυτές θα ασχολούμαστε τώρα;...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου