Πήρα απ' το χέρι σου νερό...

Στο ραδιόφωνο άκουγα ένα παλιό τραγούδι του Άκη Πάνου.

Η φωνή της Βίκυς Μοσχολιού τραγουδούσε "πήρα απ' το χέρι σου νερό, τώρα θα πάρω τον καημό και θα γυρίσω στα παλιά μου τα λημέρια".

Έξω ο ήλιος πήγαινε να βασιλέψει δίνοντας τη θέση του αργά-αργά στην πανσέληνο των ημερών.

Ο Έκτορας, ο παπαγάλος, κελαηδούσε γλυκά.

Κι οι νερατζιές μοσχοβολούσαν σ' όλη τη γειτονιά.

Στο μυαλό καρφώθηκε ο στίχος του τραγουδιού.

Τον επαναλάμβανα διαρκώς, πάλι και πάλι.

Τον ζούσα.

Τον έχω ζήσει. 

Ακόμα πιο πολύ έχω νιώσει τις λέξεις αυτές μία-μία.

Ξύπνησαν συναισθήματα.

Χαρά, θυμός, λύπη, πικρία, απογοήτευση... κατανόηση.

Συναισθήματα που στάθηκαν μετέωρα αφού δεν βρήκαν τον αποδέκτη τους... δεν έτυχε να μοιραστούν...

Βρήκαν θέση μόνον εντός.

Και φώλιασαν.