Είδα τη Σάρον Στόουν να φωτογραφίζεται σαν κοριτσόπουλο στα 56 της, με εσώρουχα και ψηλοτάκουνα.
Και μετά είδα μια γιαγιά κάπου στο Περού, που πήρε για πρώτη φορά σύνταξη στα 116 της χρόνια.
Ύστερα μελαγχόλησα.
Για το χρόνο που περνάει και είναι αμείλικτος.
Για τον άνθρωπο, και δη, τις γυναίκες που είναι δύσκολο να συμβιβαστούν με αυτόν.
Μελαγχόλησα που, -είναι φορές-, αφήνουμε ώρες και μέρες να περνούν χωρίς να τις "γεμίζουμε".
Τις αφήνουμε, απλώς να περνούν, βουτηγμένοι μέσα στη δίνη της καθημερινότητας μας.
Μιας καθημερινότητας που -φευ!- δεν σταματά ποτέ...
(ΥΓ. Συνηθισμένες σκέψεις...Της καθημερινότητας.
ΥΓ2. Που όσο κι αν την "βάζεις" κάτω, πάντα είναι εκεί, και σου επιβάλλεται...
ΥΓ3. Προς το παρόν...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου