Όταν έβαλα τα κλάματα...

Είχα βρίσει πολλές φορές διάφορους τύπους ουρανοκατέβατους και αλεξιπτωτιστές στην ΕΡΤ.

Είχα αηδιάσει με την κρατική προπαγάνδα και τα ρουσφέτια της, δηλ. κάτι τύπους οσφυιοκάμπτες που κατέκλυζαν πάντα τα ΑΤΜ αλλά όχι τους διαδρόμους της.

Αλλά, ρε γαμώτο, έβαλα τα κλάματα (ναι, τα κλάματα) από οργή, θυμό και λύπη όταν άκουσα τον ανεκδιήγητο Κεδίκογλου (αυτόν τον κ...κια) να ανακοινώνει με ύφος περισπούδαστο το κλείσιμο της και το πέταγμα στον κάδο των αχρήστων 2.500 εργαζόμενων. 

Τι να σου πω βρε παιδί μου... Ή που θα γίνει κάτι, ή που θα συνεχίσουμε το ραγιαδιλίκι. 

Ή που θα ερωτευθούμε τη ζωή και τις χαρές της, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, ή που θα μείνουν για πάντα στο ζοφερό σκοτάδι της σκλαβιάς και της ανυπαρξίας.

Τι άλλο μένει;