Λατρεμένε μου καναπεδάκια...

Κάθεσαι πάλι μπροστά στην οθόνη, λατρεμένε μου καναπεδάκια, και παρακολουθείς τους άλλους, -κάτι γεράκους, κάτι χοντρούς και κάτι αόματους- να αποφασίζουν για σένα, χωρίς εσένα φυσικά.

Κάθεσαι κι ακούς και βλέπεις, λατρεμένε μου καναπεδάκια, πως επιλέγουν αυτοί οι απίθανοι τύποι να διαχειριστούν μια κρίση προκειμένου να αποκομίσουν περισσότερα κομματικά οφέλη ή πως να διαχειριστούν μια κρίση προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους.

Κάθεσαι κι ακούς και βλέπεις, λατρεμένε μου καναπεδάκια, τους φωστήρες της απερίγραπτης δημοσιομπουρδολογίας για το τι πρέπει να σκέφτεσαι, να πιστεύεις και να πράττεις.

Θες να στο ξαναπώ;

Είσαι άξιος της τύχης σου. Της κατάντιας σου. Της μιζέριας σου. Και της α-νόητης ζωής σου.

Ξέρεις, λατρεμένε μου καναπεδάκια; 

Η ιστορία και η ζήση γράφτηκε και γράφεται από τους "τρελούς", τους "ρομαντικούς", τους ουτοπιστές κι όχι από τους "λογικούς", τους "υπεύθυνους" γαμώτο...

Ψάξε και βρες, διάβασε, πως άλλαξε ανά τους αιώνες το ρουν στα πάντα, πως εξελίχθηκε το ανθρώπινο είδος, ποιες διεργασίες κινήθηκαν κι από ποιους για να προχωρήσει η κοινωνία, η ιατρική, η τεχνολογία, η πολιτική, η οικονομία....

Μελέτησε, επιτέλους. 

Κι απελευθέρωσε το μυαλό σου απ' το φόβο και τα δεσμά της υποταγής.

Για το σήμερα ζεις. Και για σένα.