Κόκκινες γραμμές

Τώρα με την κρίση αποφάσισα να βάζω πιο έντονα τις κόκκινες γραμμές (ούτε ο κυρ-Φώτης νά'μουνα!) στην καθημερινότητά μου.

Να, για παράδειγμα, εδώ και χρόνια απέφευγα να ψωνίζω παιχνίδια για τον μικρό από τα Jumbo, αλλά τώρα πια αρνούμαι να περάσω έστω κι έξω απ' το κατάστημα μετά τις καταγγελίες των εργαζόμενων για μεσαιωνικές συνθήκες εργασίες, όπερ σημαίνει για 4ωρο που γίνεται σιωπηρά 6ωρο και αμοιβή 200 ευρώ το μήνα (όχι τη μέρα βρε κουτέ!), μετά την απόφαση του καταστήματος να στείλει στα δικαστήρια άνεργο πατέρα στο Βόλο που τόλμησε να κλέψει μαρκαδόρους για το παιδί του αξίας 12 ευρώ και φυσικά μετά τις απαράδεκτες διαφημίσεις του καταστήματος που προετοιμάζουν μαστουρωμένους και απαθείς δούλους (είχα γράψει για το "χάπι" που σε κάνει happy εδώ: http://sonatamia.blogspot.gr/2013/06/happy.html).

Τις τελευταίες μέρες έψαχνα να αλλάξω πάροχο κινητής τηλεφωνίας και είχα κάνει μια αίτηση για μεταφορά της γραμμής μου στη Wind. Την αμέσως επόμενη μέρα έμαθα πως βγάζει σε πλειστηριασμό το σπίτι ενός βιοπαλαιστή στον Πύργο για χρέος προς την εταιρεία 200 ευρώ. Εννοείται πως σταμάτησα αμέσως κάθε διαδικασία για επικείμενη συνεργασία μαζί τους.

Το πρωί πήγα να αγοράσω κάτι καλλυντικά (τι να κάνουμε; Η κρίση θέλει καλοπέραση!) από το κατάστημα της Sephora στην Ερμού. Εδώ και καιρό είχα παρατηρήσει πως όταν πλήρωνα και το ποσό ήταν για παράδειγμα 20,55 ευρώ, η ταμίας μου έλεγε 20,60. Τσέπωνε δηλαδή 5 λεπτά ή αυτή ή το κατάστημα. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία. Όταν έγινε και δεύτερη φορά σκέφτηκα ότι ήταν τυχαίο. Σήμερα έγινε και τρίτη φορά. Τυχαίο και σήμερα; Όπως και νά' χει εγώ αποφάσισα πως δεν θα ξαναψωνίσω απ' το κατάστημα αυτό. Και φυσικά δεν είναι για τις πενταροδεκάρες που μου κλέβουν. Είναι απλά γιατί με κλέβουν.

Μην το κουράζω.

Η αντίσταση αρχίζει και από αυτά τα μικρά.

Διαφωνείς;