Είχα ραντεβού με φίλους στο σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα για να πάμε κινηματογράφο.
Ανυποψίαστη βγαίνω από το βαγόνι που ήμουν γύρω στις 8 και μισή το βράδυ.
Από τα άλλα βαγόνια αντιλαμβάνομαι σταδιακά ότι εξέρχονται διάφοροι περίεργοι τύποι, άλλοι κοντοκουρεμένοι, άλλοι ξυρισμένοι, που κινούνται βιαστικά.
Σε απόσταση λίγων μέτρων μέχρι να φτάσουμε στις κυλιόμενες σκάλες αρχίζουν να προγκάνε δύο μελαμψούς -μάλλον Πακιστανούς- άνδρες. Σε δευτερόλεπτα αρχίζουν οι ψιλές.
Ανεβαίνοντας τις σκάλες παρατηρώ πως μερικοί απ' τα "καλόπαιδα" κρατούν στα χέρια τους κοντάρια με τυλιγμένες σημαίες.
Φωνάζουν συνθήματα ουγκ, κάτι για μετανάστες, που μόνον εκείνοι καταλαβαίνουν.
Χρυσαυγίτες. Φασίστες. Πασιφανές.
Έντρομη -όπως και άλλοι επιβάτες- κινούμαι γρήγορα προς το θυρωρείο στον πάνω όροφο.
Πλησιάζοντας βλέπω κι άλλους ήδη εκεί που καταγγέλλουν τα όσα συμβαίνουν κάτω στις αποβάθρες και ζητούν από τους μπάτσους (τρία άτομα) που βρίσκονται στο χώρο να επέμβουν. Το ίδιο κι εγώ.
Όσοι βρισκόμαστε στο φυλάκιο του σταθμού είμαστε όλες, μα ΟΛΕΣ, γυναίκες.
Δεν υπάρχει ούτε ένας άντρας από τους συνεπιβάτες μας που να δείχνει ενδιαφέρον, ευαισθησία, ανησυχία, οτιδήποτε για τα όσα διαδραματίζονταν κάτω.
Οι διαμαρτυρίες μας γίνονται ακόμη πιο έντονες όταν βλέπουμε πως τα μπατσάκια -κάτι αμούστακα- δεν κάνουν απολύτως τίποτα για όσα τους αναφέρουμε.
Εν τω μεταξύ, στ' αυτιά μας αρχίζουν να φτάνουν έντονα οι ιαχές και τα συνθήματα των φασιστών.
Ξαφνικά από τη μια πλευρά της αποβάθρας όπου βρίσκεται το θυρωρείο, βλέπουμε να ανεβαίνουν σε πορεία, στοιχισμένοι και με απόλυτα στρατιωτικό βήμα ορδές χρυσαυγιτών. Τουλάχιστον 200 άτομα.
Τα μπατσάκια τρέχουν να κρυφτούν στη φωλιά τους (θυρωρείο), κάποιες από μας τρέχουν προς τις σκάλες για να βγουν στην επιφάνεια κι εγώ απόλυτα τρομοκρατημένη με αυτό που βλέπω μπροστά μου κι αυτό που είχα δει λίγη ώρα πριν, μπαίνω στο θυρωρείο με τους μπάτσους!
Μεταξύ τους δείχνουν κι αυτοί τρομοκρατημένοι αλλά δεν αναλαμβάνει κανείς τους, ΚΑΝΕΙΣ, να ενημερώσει την υπηρεσία τους, τα κεντρικά τους, δεν ξέρω τελοσπάντων ποιους ενημερώνουν οι μπάτσοι, για να πάρουν ενισχύσεις.
Οι χρυσαυγίτες σουλατσάρουν ανενόχλητοι, Σάββατο βράδυ, στον πιο κεντρικό σταθμό του μετρό, στο Σύνταγμα, φωνάζουν συνθήματα, τρομοκρατούν και προπηλακίζουν όποιον δεν γουστάρουν στη φάτσα, Έλληνα ή ξένο.
Ο σταθμός έχει αδειάσει. Δεν τολμάει κανείς ούτε να ανεβεί, ούτε να κατεβεί.
Τα φασισταριά κάνουν βόλτες. Μια πάνω στην πλατεία, μια κάτω στο θυρωρείο και τα εισιτήρια.
Τη δεύτερη φορά που ανεβαίνουν στην πλατεία, αποφασίζω να βγω απ' το κλουβί με τους μπάτσους κι ότι γίνει.
Εκείνη την ώρα απ' το πουθενά φτάνει ένας άνθρωπος με αίματα στη μύτη. Είναι Πακιστανός. Μελαμψός, με μουστάκι.
Οι μπάτσοι -επειδή είμαι ακόμα παρούσα φαντάζομαι- δείχνουν να θέλουν να τον περιθάλψουν. Κάποιος λέει σε έναν άλλον να καλέσει το ΕΚΑΒ.
Δεν ξέρω αν το έκανε.
Είμαι σοκαρισμένη και εντελώς φοβισμένη.
Βρίσκομαι ήδη στις κυλιόμενες σκάλες προς τα πάνω και με βήμα πιο γοργό κι απ' το γοργό αποφασίζω να βγω από την έξοδο της Μεγάλης Βρετάνιας.
Ανεβαίνοντας διαπιστώνω ότι τα "καλόπαιδα" δεν βρίσκονται όλοι μαζί αλλά σε ομαδούλες μικρές για να μην δίνουν στόχο.
Φεύγω. Πάω στο ραντεβού μου.
Αρκετή ώρα αργότερα έμαθα πως οι χρυσαυγίτες είχαν συγκέντρωση εκείνο το απόγευμα στη Ρηγίλλης για τα Ίμια και ότι από τις επιθέσεις τους τραυματίστηκαν δύο άνθρωποι. Είχαν επιτεθεί σε μετανάστες και στο σταθμό της Ομόνοιας.
Απ' τον ορυμαγδό τους προσήχθησαν 42 άτομα εκείνο το βράδυ αλλά -μάντεψε- αφέθηκαν... ελεύθερα.
(ΥΓ. Έλα ρε;
Περίεργο! Πέφτω απ' τα σύννεφα.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου