Στα 40 του Πολυτεχνείου...

Εντάξει, το περίμενα. Αλλά κάθε φορά που ένα συναίσθημα αναδύεται είναι διαφορετικά...

Συγκινήθηκα σήμερα.

Πήγα τον 5χρονο γιο μου στο Πολυτεχνείο.

Και θυμήθηκα τότε που με πήγαινε ο μπαμπάς μου στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης.

Η μια γενιά μεταλαμπαδεύει στην άλλη.

Η γενιά του, των Λαμπράκηδων, σε μένα της γενιάς του life style και της φιγούρας, κι εγώ στη γενιά των 5χρονων που δεν ξέρω ακόμα πως θα χαρακτηριστεί (όχι, δεν είναι η γενιά του μνημονίου, αυτή είναι οι σημερινοί 15ρηδες).

Τυχαίο πως φέτος είναι τα 40 της εξέγερσης του Πολυτεχνείου;...

(ΥΓ. Ευελπιστώ πως... δεν θα κατηγορηθώ ως... άκρο που πήγα το παιδί μου να γνωρίσει από κοντά τη νεότερη ιστορία, στην επέτειο μιας εξέγερσης. 

ΥΓ2. Εντυπωσιακό! Η αυλή του Πολυτεχνείου ήταν γεμάτη από γονείς με παιδιά!

ΥΓ3. Τρέμε καθεστώς! Τρέμε Άδωνι και Βορίδη! "Γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα....")