Άδειασε ο κόσμος γύρω μας...

Σκέφτομαι τους φίλους και τους γνωστούς που έφυγαν για τα ξένα τα τελευταία χρόνια.

Τη Χριστίνα, το Γιώργο, τη Βίκυ, τον Κωνσταντίνο, την Κατερίνα, τη Γιώτα...

Σκέφτομαι πόσα μαγαζιά έχουν κλείσει στη γειτονιά, -που δεν την λες με τίποτα φτωχική- τον τελευταίο καιρό.

Προχθές μάλιστα είδα ότι έκλεισε και το μοναδικό βενζινάδικο που υπήρχε, το οποίο δούλευε ένας νέος άνθρωπος. Έκλεισε μάλιστα τόσο ξαφνικά κι αναπάντεχα που δεν πρόλαβα καν να πάρω μυρωδιά πως όδευε προς τα κει.

Σήμερα είδα μια μεσήλικα κυρία να βγαίνει από ένα νεοκλασσικό εδώ δίπλα στο σπίτι μου και τη ρώτησα αυθόρμητα που πήγε η οικογένεια με τα τρία παιδιά που το είχε ανακαινίσει και έμενε τουλάχιστον για 6 χρόνια.

"Στην Αγγλία", μου απάντησε. "Δεν είχε δουλειά ο άντρας και φύγαν".

"Και τι δουλειά έκανε;"

"Αρχιτέκτονας".

Προχθές πήγα στο φαρμακείο πιο κάτω.

"Ρε παιδιά, καιρό έχω να δω τη Ρία", είπα. Όπου Ρία η ιδιοκτήτρια φαρμακοποιός.

"Α, φύγαν για το Λονδίνο", απάντησε η βοηθός της.

"Πήρε και τα παιδιά;", ρωτάω ξανά εγώ, έκπληκτη τώρα.

"Ναι, όλοι μαζί".

"Γιατί;"

"Δεν έβρισκε δουλειά ο άντρας της και με το φαρμακείο μόνο δεν ήταν εύκολο".

Άδειασε ο κόσμος γύρω μας.

Άδειοι οι δρόμοι, άδεια η καθημερινότητά μας απ' όσους ζούσαμε μαζί επί χρόνια.

Άδειος κι ο χρόνος απ' τους ανθρώπους που συναναστρεφόμασταν κι ανταλλάσσαμε επισκέψεις και κουβέντες.

Όπως αδειάζει κι η ζωή μας, εδώ στο κρύο, στη μιζέρια, στο τίποτα μιας κοινωνίας που δεν έχει ελπίδα.

Και πως να γεμίσεις το κενό όταν πια μένεις μόνος;...