Η νύχτα που δολοφονήθηκε σε σχολείο της Πάτρας ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας από το στέλεχος της ΝΔ, Καλαμπόκα, είναι η δεύτερη νύχτα (η άλλη είναι η νύχτα της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου) που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.
Μαθητούδι (δεν θα σου πω κι ακριβώς την τάξη που πήγαινα, μην αποκαλύπτω και ηλικίες...) σε κατειλημμένο σχολείο παρακολουθούσα (αν και αργάμιση) την εκπομπή Επί του Πιεστηρίου με το Μάκη Κουρή και τον Μάρκο Μουζάκη (όλα τα θυμάμαι πια!) στο Κανάλι 29 τότε.
Εκείνοι, εξαιρετικά ανήσυχοι, μετέφεραν τη δυσάρεστη είδηση κι εγώ -με το αίμα να βράζει από την οργή των νιάτων μου και την οργή της είδησης- δεν έβρισκα τρόπο και τόπο να ηρεμήσω...
Σκέψου πως δεν υπήρχαν ούτε κινητά, ούτε social media, για να το μοιραστείς έστω με κάποιον.
Σκέψου, λατρεμένε μου καναπεδάκια, φτάσαμε στο σημείο αυτό σήμερα. Να μοιραζόμαστε συναισθήματα μέσα από μηχανήματα κι απρόσωπα δίκτυα...
Anyway.
Την άλλη μέρα το πρωί δεν υπήρχε άνθρωπος και κυρίως μαθητές στη γειτονιά μου στη Θεσσαλονίκη που να μην κατέβηκε στην τεράστια διαδήλωση και πορεία με κατεύθυνση το Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης.
Νομίζω πως ήταν από τις πιο μεγάλες διαδηλώσεις που έχω συμμετάσχει στη ζωή μου.
Εκείνη τη μέρα, επίσης, θυμάμαι δεν είχα βάλει μπουκιά στο στόμα μου.
Τέτοια η θλίψη.
Και κάτι ακόμα.
Εκείνη ήταν ακόμη μια μέρα σ' αυτή τη ζήση που διαμορφώθηκε πολιτική συνείδηση. Σε έφηβους μαθητές....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου