Η σιωπή

Πάντα πίστευα πως η σιωπή είναι συνενοχή.

Τελευταία άρχισα να εκτιμώ και το η σιωπή είναι χρυσός.

Σ' έναν κόσμο που πια ο λόγος (αυτός ο εν αρχήν) δεν πιάνει μία, δεν γίνεται σεβαστός και δεν κατανοείται, η σιωπή έρχεται ως βάλσαμο να απαλύνει τις πληγές της οχλαγωγίας.

Είναι και που η σιωπή σε φέρνει πιο κοντά στον εσωτερικό εαυτό, σ' αυτόν που σπάνια κάνεις μια στάση να ακούσεις.

Και κει που αρχίζεις να του δίνεις σημασία (του εσωτερικού εαυτού), αρχίζεις και να ανακαλύπτεις πως μεγάλωσες πια.

Δεν είσαι για λόγια. Είσαι για πράξεις.