Καλύτερα μιας ώρας...

Ρίξαμε κλάμα σήμερα πάλι.

Είμαστε κι ευσυγκίνητοι άνθρωποι, του θυμικού...

Το να ακούς από 5χρονα παιδάκια να τραγουδούν με πάθος και δύναμη το Θούριο του Ρήγα δεν είναι και λίγο...

"Ως πότε παλικάρια θα ζούμε στα στενά,
μονάχοι σαν λιοντάρια, στις ράχες στα βουνά;
Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή 
παρά σαράντα χρόνια, σκλαβιά και φυλακή..."

Και μετά να φωνάζουν σαν να είναι παιχνίδι "Επα-νά-στα-ση, επα-νά-στα-ση...".

Και μετά να έρχονται οι σκέψεις... για το σήμερα και το αύριο που ζουν και θα ζήσουν... για το που είσαι εσύ, τι κάνεις εσύ... τι είν' η ζωή... και άλλα πολλά φιλοσοφικά...

Άσε, είχε κλάμα σήμερα η μέρα...