Αποχαιρετισμός

Υπήρχαν κάποτε δικαιώματα.

Των εργαζόμενων, των ανθρώπων, των γυναικών, των παιδιών.

Δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα και θυσίες ανά τους αιώνες.

Το Μάιο του 1886 στο Σικάγο τα εργατικά συνδικάτα ξεσηκώθηκαν και διεκδίκησαν.

Το Σάββατο 1η Μάιου 80 χιλιάδες εργάτες στην πόλη αυτή μαζί με τις γυναίκες και στα παιδιά τους συμμετείχαν σε μια διαδήλωση που πνίγηκε στο αίμα.

Διεκδικούσαν 8ωρο και καλύτερες εργασιακές συνθήκες.

Το 1893 στην Ελλάδα ο Σοσιαλιστικός Σύλλογος του Σταύρου Καλλέργη διοργανώνει διαδήλωση στην οποία συμμετείχαν 2 χιλιάδες εργάτες ζητώντας 8ωρο, κυριακάτικη αργία και ασφάλιση.

Στη Θεσσαλονίκη στις 9 Μαΐου του 1936 η διαδήλωση των καπνεργατών αλλά και όλων των εργατών της πόλης που βρίσκονταν σε απεργία θα αιματοκυλιστεί.

Οι χωροφύλακες και ο στρατός θα ανοίξουν πυρ κι όποιον πάρει ο χάρος. Τουλάχιστον 12 άτομα θα χάσουν τη ζωή τους διεκδικώντας αυξήσεις στα κουρεμένα ημερομίσθια τους.

Ο Τάσος Τούσης θα πέσει πρώτος νεκρός στη συμβολή των οδών Βενιζέλου με Εγνατία και θα τον βάλουν πάνω σε μια πόρτα για να τον μεταφέρουν σπίτι του. Από πάνω του η χαροκαμένη μάνα. 

"Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου, πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου, πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δεν θωρείς που κλαίω και δεν σαλεύεις, δεν γρικάς τα που πικρά σου λέω;" θα γράψει ο Γιάννης Ρίτσος στον Επιτάφιο για τη μαυροφορεμένη Μάνα.

Να σου θυμίσω κι άλλους αγώνες;

Κι άλλες διεκδικήσεις που βάφτηκαν στο αίμα ανά τα χρόνια και που έφεραν εσένα με δικαιώματα, 8ωρο, μισθό, δώρα, επιδόματα κτλ;

Θέλεις τώρα να θυμηθείς πως γκρεμίστηκαν όλα αυτά μέσα σε 3 χρόνια;

Θέλεις να κάνεις την αυτοκριτική σου για το τι έκανες εσύ γι' αυτά τα δικαιώματα, πώς τα υπερασπίστηκες, πώς τα βρήκες και που τα πήγες;

Θυμήσου τουλάχιστον αυτό:

Τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κατακτώνται.

Τι σου λέω όμως τώρα κι εγώ... Εσύ πια περιμένεις τα 500 ευρώ απ' το πρωτογενές πλεόνασμα.

Σ' άκουσα και πριν σ' ένα ρεπορτάζ να λες "ντροπή" για την απεργία των φαρμακοποιών που σε ταλαιπωρεί.

Αυτό σου αξίζει τελικά.

Η ταλαιπωρία.

Εκεί. Στην ουρά για ένα φαρμακάκι, για μια θεσούλα, για μια δουλίτσα, ένα ρουσφετάκι, μια ζωούλα...

Η αξιοπρέπεια είναι λέξη άγνωστη για σένα.

Γιατί αν την είχες, κάτι θα έκανες για να διεκδικήσεις.

Τη ζωή σου.