Θέαμα, διαφήμιση, κοινωνία

Χάζευα στην τηλεόραση μια διαφήμιση καθώς περίμενα να φτιάξουν το χυμό που παρήγγειλα σ' ένα take away μαγαζάκι.

Δεν θυμάμαι τι διαφήμιζε.

Θυμάμαι μόνο τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών με κλειστά μάτια (σημειολογία) και τον εκφωνητή να λέει κάτι του τύπου "περιμένεις από το Σεπτέμβριο να έρθουν τα Χριστούγεννα για να ζήσεις, περιμένεις από τη Δευτέρα την Παρασκευή για να ζήσεις, περιμένεις απ' το χειμώνα το καλοκαίρι" κ.ο.κ.

Αυτή η απλοϊκή σκέψη της μαζικής κουλτούρας που απευθύνεται στο μέσο μυαλό με τις συγκεκριμένες αδιάφορες δυνατότητες ενέχει σαφώς ψήγματα της πεμπτουσίας της ζήσης.

Όμως γιατί να σου υπενθυμίζει μια διαφήμιση, ένα αξίωμα της ζήσης;

Αλήθεια, τι νόημα έχει να "ζήσεις" όταν απέναντί σου έχεις το θέαμα, την τιβί;

"Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εποχή μας...προτιμά την εικόνα απ' το πράγμα, το αντίγραφο απ' το πρωτότυπο, την αναπαράσταση απ' την πραγματικότητα, το φαίνεσθαι απ' το είναι..." που έγραφε κι ο Φόιερμπαχ.

Έτσι, "το θέαμα γίνεται (είναι) η κατεξοχήν ιδεολογία γιατί εκθέτει και εκδηλώνει στην πληρότητα της την ουσία όλων των ιδεολογικών συστημάτων: το φτώχαιμα, την υποδούλωση και την άρνηση της πραγματικής ζωής" (Γκυ Ντεμπόρ).

Γι' αυτό. 

Δες τι είναι ζωή στη διαφήμιση.

Προτίμα την αναπαράσταση απ' την πραγματικότητα. Κι άσε την πραγματική ζωή για μια... επόμενη ζωή.


(ΥΓ. Σκόρπιες σκέψεις -ανολοκλήρωτες- και προβληματισμοί πάνω "στην κοινωνία του θεάματος"...)