Την ώρα που κατάπινα την αποξηραμένη φράουλα, ήμουν έτοιμη να πάρω ένα σοκολατάκι πραλίνα και γυρνούσα σελίδα στο βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα, άκουσα την Όλγα και τον Γιάννη (μην ρωτήσεις ποιοι είναι αυτοί!) τυχαία στην τιβι να μιλούν για τον "αρχιδολοφόνο που έβαψε με αίμα τα χέρια του 17 φορές" και κόντεψα να πνιγώ.
Τότε, μια τύψη έσκασε στο μυαλό μου και άρχισα να πέφτω σε κατάθλιψη.
Δεν είχα ζητήσει την άδεια της Όλγας και του Γιάννη πριν αγοράσω το βιβλίο κι άρχισα το φέρω βαρέως.
Αυτοί πάντα ξέρουν τι είναι σωστό και λάθος, δίκαιο κι άδικο, ηθικό και ανήθικο, νόμιμο και παράνομο.
Πώς τό' κανα εγώ αυτό και δεν τους ρώτησα;
Δεν περίμενα να μου δώσουν γραμμή για το τι να κάνω, να διαβάσω το βιβλίο ή όχι και τώρα να, κολυμπάω στο πέλαγος των τύψεων.
Μπράβο μου, μπράβο μου... Πόσο ανεύθυνη αποδεικνύομαι. Πόσο!
Έστω, ας πήγαινα από τη Σκουφά στο βιβλιοπωλείο της... ελεύθερης ζώνης σκέψης να μου άνοιγαν τα μάτια εκείνοι...
Αλλά, η ανευθυνότητα μου χτύπησε κόκκινο.
Γι' αυτό και θα ξαναφάω μια κόκκινη φράουλα, θα ξαναγγίξω ένα σοκολατάκι πραλίνα και θα γυρίσω ακόμη μια σελίδα απ' το... "παράνομο" βιβλίο.
"Συγγνώμη" Όλγα και Γιάννη.
Καμιά φορά η σκέψη και το μυαλό αυτονομούνται, γαμώτο.
Βγαίνουν απ' τη γραμμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου