Κολωνάκι

Αφού δεν έχει ζωή και το Κολωνάκι, σκέψου που πάμε, λατρεμένε μου καναπεδάκια.

Σάββατο μεσημέρι και λίγος κόσμος σε μαγαζιά και καφέ.

Πού άλλοτε;

Δεν έβρισκες ούτε για δείγμα σκαμπό στο da Capo ή στα καφέ της Μηλιώνη.

Ούτε στη Βιβλιοθήκη, ούτε στο JK (ήταν κλειστό αυτό σήμερα. Ανακαινίζεται έγραφε η ταμπέλα).

Ούτε celebrities πια, ούτε πολιτικοί.

Εντάξει, είδα την κυρία Δάφνη (του Σημίτη, ντε), αλλά ήμουν έξω απ' το σπίτι της στην Αναγνωστοπούλου (ακόμα εκεί είναι οι δυο κενές θέσεις πάρκινγκ για τον πρώην "κατάλληλο") και χάζευα τη βιτρίνα της αγαπημένης μου μπουτίκ, οπότε δεν πιάνεται.

Καλά, από βιτρίνες, τίποτα. Ελάχιστες πια.

Τα "ενοικιάζεται" άπειρα, είναι το ένα δίπλα στο άλλο και περνάς και τα χαζεύεις επίσης.

Στη Σόλωνος απ' την Κανάρη ως τη Βουκουρεστίου, ζήτημα αν είναι και τρία μαγαζιά ανοιχτά ακόμα...

(Άσχετο, ακούω τώρα στο ραδιόφωνο το "Μιλώ για σένα" του Θανάση με τη Μελίνα Κανά αλλά η ερμηνεία της Ματούλας Ζαμάνη στα live του είναι καλύτερη...)

Πάει και το Κολωνάκι. 

Και τώρα;

Τι θα γίνουμε χωρίς Κολωνάκι;

Που θα πίνουμε τον εσπρέσσο μας, κύριοι; Που;

Που θα κάνουμε τα ψώνια μας, κύριοι; Που;

Άτιμη κρίση. Μας στέρησες τον εσπρέσσο και τα σαββατιάτικα ψώνια.

(Άσχετο. Αλλά δεν πίνω και δεν έπινα ποτέ καφέ.)

Νομίζω πως ήρθε η ώρα να αντιδράσουμε, λατρεμένε μου καναπεδάκια.

Τι;

Όχι ακόμα λες.

Καλά. 

Περίμενε κι άλλο.

Ούτως ή άλλως εγώ πάω για καφέ και στο Bar Jolly στη Ρώμη.

Καλύτερο κάνει.