Ο Νίκος και ο μπάτσος.

Το να είσαι μπάτσος στα ΜΑΤ δεν είναι επάγγελμα. Είναι κωλοπαιδισμός.

Το να επιλέγεις να γίνεις μπάτσος στα ΜΑΤ δεν είναι ανάγκη. Είναι γουρουνισμός. 

Το να δέχεσαι να είσαι μπάτσος στα ΜΑΤ και να εκτελείς εντολές δεν είναι εργασιακό καθήκον. Είναι σαδισμός.

Μας έπρηξαν τα καθεστωτικά μέσα αποχαύνωσης με τη μεγαλοαστική καταγωγή του αναρχικού Νίκου Ρωμανού υπονοώντας πως -και καλά- δεν συνάδει με τις πολιτικές του επιλογές. 

Για πείτε μας, ρε παπαγαλάκια, συνάδει η επαρχιώτικη καταγωγή των μπάτσων με το καθεστωτικό "καθήκον" που καλούνται να υπηρετήσουν; Αντί να είναι στο δρόμο και έντιμοι συνεχιστές της τάξης τους, είναι απέναντι στη μάνα τους.

Τα αδιάβαστα, τα αποβλακωμένα, τα φτωχά αγοράκια των χωριών, αποκτούν δύναμη κι εξουσία που τους δίνει το εκάστοτε καθεστώς, για να δείξουν ότι είναι κι αυτοί κάποιοι, ότι έχουν κι αυτοί θέση στο... σύστημα, ότι μπορούν να διαφεντεύουν ζωές άλλων! Αποκτούν δηλαδή ταυτότητα που δεν έχουν, αφού η αυτο-υποτίμησή τους ή άλλως η χαμηλή αυτοεκτίμηση είναι το ίδιον τους. 

Ποιος είναι ποιος λοιπόν;

Ο Νίκος Ρωμανός, περήφανος, αγέρωχος και αξιοπρεπής, από σπίτι, με παιδεία και διαβάσματα, στα 20 του, με την ορμή των νιάτων του και την οργή της δολοφονίας του φίλου του βαθιά μπολιασμένη στην ψυχή του, ανεξίτηλο τραύμα, αποφασίζει να σηκώσει ανάστημα στο τέρας της εξουσίας.

Το μπατσάκι της κλούβας των ΜΑΤ, ανώνυμο, φοβισμένο, καλυμμένο με ασπίδες, κράνη και ρόπαλα, ένας αριθμός, σκύβει το κεφάλι και εκτελεί τις εντολές που του δίνει το καθεστώς για την υποταγή των συμπολιτών του και την προστασία των συμφερόντων της άρχουσας τάξης και των φίλων της (τελευταίο αισχρό παράδειγμα η επέμβασή του στην Ιερισσό).

Τα ψέμματα τελείωσαν πια.

Δεν έχει άλλα. Τώρα αποφασίζεις με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις....