Δεν ξέρω τι νόημα έχει πια να γράφει κανείς πως η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε λήθαργο, κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, είναι αποχαυνωμένη, αποδέχεται πλέον αμαχητί τη μοίρα που άλλοι καθορίζουν για εκείνη...
Δεν ξέρω αν αφυπνίζει κανέναν πια η διαπίστωση αυτή.
Δεν ξέρω αν χτυπάει κάποιο καμπανάκι σε συνειδήσεις.
Το πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά με τον ηλεκτρικό υπήρξα αυτήκοος μάρτυρας μια συζήτησης μεταξύ δύο φίλων γύρω στα 35 με 40.
"Θα κόψουν κι άλλο τις συντάξεις λέει", είπε ο διπλανός μου.
"Ε, εντάξει. Τι άλλο να κάνουν..." απάντησε ο απέναντί μου.
Αυτές τις δύο αράδες αντάλλαξαν και μετά συνέχισαν σε ζητήματα επί προσωπικού.
Δεν ξέρω τι νόημα έχει πια να είσαι συμ-πολίτης με αυτούς.
Με αυτούς που το αν θα κόψουν τις συντάξεις των γονιών τους δεν αποτελεί μέρος της δικής τους καθημερινότητας αλλά μέρος των αποφάσεων που παίρνουν κάποιοι άλλοι -αόρατοι-. Με αυτούς που έχουν παραδώσει αμαχητί τις τύχες τους σε άλλους. Με αυτούς που θεωρούν αυτονόητο πως δεν τους ενδιαφέρει τι αποφάσεις θα λαμβάνονται για το παρόν το δικό τους ή των δικών τους.
Δεν ξέρω πως μπορούν να ζουν κι αυτοί ανάμεσά μας...
Ίσως τελικά να είμαστε εμείς οι παράξενοι, εμείς οι "άλλοι", οι ζωντανοί, που χαλάμε το λήθαργο σ' αυτούς που έχουν πεθάνει και δεν το ξέρουν, σ' αυτούς που περιφέρουν το νεκρό σαρκίο τους στους δρόμους, στα μαγαζιά, στις καφετέριες, στα τρένα, στα λεωφορεία, στις δουλειές...σ' αυτούς που μυρίζουν μούχλα.
Ευτυχώς που είμαστε ακόμα ζωντανοί έστω και λίγοι.
Αλλά τι κάνουμε εδώ με όλα τα ζόμπι γύρω μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου