Είναι καιρός τώρα που λέω στον εαυτό μου να πάψει να ασχολείται με το τι γίνεται στο ελληνικό γίγνεσθαι εν γένει. Από την πολιτική, την οικονομία μέχρι την κοινωνική αδιαφορία.
Είναι καιρός τώρα που το σίχαμα που νιώθω για το πολιτικό προσωπικό (τα γκαρσόνια του Γιούρογκρουπ και του ΔΝΤ δηλαδή) και για τους ιδιώτες υποστηριχτές τους (το λαουτζίκο δηλαδή), μου φωνάζει "παράτα το, μην ασχολείσαι πια, μην εκφράζεις γνώμη, μην...μην...αυτός ο κόσμος δεν θ' αλλάξει ποτέ".
Μα πάντα, την τελευταία στιγμή, κάτι μέσα μου, με κάνει και ξαναασχολούμαι και ξαναμιλάω και ξαναγράφω και δεν μπορώ να αδιαφορήσω, και δεν μπορώ να σιωπήσω, και δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια.
Είναι αυτή η σπίθα που σιγοκαίει από τότε που γεννιέσαι, νομίζω, η σπίθα της ελευθερίας, που είτε στην καλλιεργούν στα μικρά τα σου και παραμένει, ή που στην καταπιέζουν και σε κάνουν φοβικό και δουλικό άτομο, και σβήνει... Γιατί ως άνθρωπος γεννιέσαι ελεύθερος κι άγραφος. Tabula rasa. Και σιγά-σιγά, σ' αυτό το άγραφο χαρτί που είσαι, παρεμβαίνουν γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, θειές, συγγενείς, σχολεία, κι ανάλογα με το τι είναι ο καθένας τους και τι πρεσβεύει, γράφει στην ψυχούλα σου.
Αν μεγαλώνεις παιδί, σου είναι πολύ ξεκάθαρο αυτό που σου λέω τώρα. Είναι πολύ εύκολο να καθοδηγήσεις ένα παιδί προς τη μια ή την άλλη πλευρά. Συνήθως είναι πιστός ακροατής και σχεδόν πάντα τέλειος μιμητής. Αν το μεγαλώσεις με ελευθερία, έκφραση συναισθημάτων, συνειδητούς περιορισμούς (αλίμονο αν δεν υπάρχουν όρια) και κουβέντα, θα βλέπεις να ανθίζει η σκέψη του και η κρίση του, αν το μεγαλώσεις με απαγορεύσεις, ενοχές και πρέπει, θα βλέπεις να βγάζει φοβίες και εσωστρέφειες. Στην ενήλικη ζωή του αυτά θα πάρουν μεγαλύτερες διαστάσεις. Όταν θα καλείται να παίρνει αποφάσεις, θα λειτουργεί με βάση τον τρόπο που μεγάλωσε, μ' αυτό που διδάχθηκε, μ' αυτό που έμαθε. Κι ανάλογα θα μιλάς για έναν ελεύθερο, αυθύπαρκτο άνθρωπο ή για έναν άνθρωπο με αυτο-υποτίμηση και ετερόφωτο.
Η ελληνική κοινωνία μεγάλωνε και μεγαλώνει (εντάξει, πέρασε κατοχή, εμφύλιο, χούντα, αλλαγή) φοβικά. "Μη μιλάς", "τι θα πει ο κόσμος", "εσύ θα βγάλεις το φίδι απ' την τρύπα", "κοίτα τη δουλίτσα σου", "ωχ αδελφέ μου τώρα, τι τα ψάχνεις"...κτλ, κτλ. Ως τέτοια, δεν είδε ποτέ με καλό μάτι
οτιδήποτε της άνοιγε το δρόμο να προχωρήσει ένα βήμα στη σκέψη και στη ζωή. Ως βαθιά φοβική και εσωστρεφής η ελληνική κοινωνία αρέσκεται χρόνια τώρα να κρύβει τα συναισθήματά της και να ακολουθεί ως πρόβατο το κοπάδι.
Εκεί που λες ξύπνησε και θα θεριέψει, θα απελευθερωθεί απ' τα δεσμά του φόβου (βλέπε μεγάλες διαδηλώσεις του 2010, των αγανακτισμένων όπως έμειναν), εκεί ανασκουμπώνεται, κλείνεται και πάλι στον εαυτό της και περιμένει ως καλό παιδί το τι θα αποφασίσουν οι άλλοι για εκείνη.
Υπάρχει λύση;
Υπάρχει. Να αποδεχθεί το φόβο της. Να αποδεχθεί αυτό το συναίσθημα, να το κάνει φίλο της και να προχωρήσει.
Γνώθι σαυτόν δηλαδή. Αυτογνωσία. Ενδοσκόπηση.
Κάνε μια παύση. Δες ποιος είσαι. Αποδέξου το. Κατανόησε το. Αν δεν σ' αρέσει. Άλλαξε το.
Αλλά...απ' αλλού ξεκίνησα τη σκέψη μου κι αλλού κατέληξα...Εξάλλου, αλλού η ζωή μας πάει.
Είναι καιρός τώρα που το σίχαμα που νιώθω για το πολιτικό προσωπικό (τα γκαρσόνια του Γιούρογκρουπ και του ΔΝΤ δηλαδή) και για τους ιδιώτες υποστηριχτές τους (το λαουτζίκο δηλαδή), μου φωνάζει "παράτα το, μην ασχολείσαι πια, μην εκφράζεις γνώμη, μην...μην...αυτός ο κόσμος δεν θ' αλλάξει ποτέ".
Μα πάντα, την τελευταία στιγμή, κάτι μέσα μου, με κάνει και ξαναασχολούμαι και ξαναμιλάω και ξαναγράφω και δεν μπορώ να αδιαφορήσω, και δεν μπορώ να σιωπήσω, και δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια.
Είναι αυτή η σπίθα που σιγοκαίει από τότε που γεννιέσαι, νομίζω, η σπίθα της ελευθερίας, που είτε στην καλλιεργούν στα μικρά τα σου και παραμένει, ή που στην καταπιέζουν και σε κάνουν φοβικό και δουλικό άτομο, και σβήνει... Γιατί ως άνθρωπος γεννιέσαι ελεύθερος κι άγραφος. Tabula rasa. Και σιγά-σιγά, σ' αυτό το άγραφο χαρτί που είσαι, παρεμβαίνουν γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, θειές, συγγενείς, σχολεία, κι ανάλογα με το τι είναι ο καθένας τους και τι πρεσβεύει, γράφει στην ψυχούλα σου.
Αν μεγαλώνεις παιδί, σου είναι πολύ ξεκάθαρο αυτό που σου λέω τώρα. Είναι πολύ εύκολο να καθοδηγήσεις ένα παιδί προς τη μια ή την άλλη πλευρά. Συνήθως είναι πιστός ακροατής και σχεδόν πάντα τέλειος μιμητής. Αν το μεγαλώσεις με ελευθερία, έκφραση συναισθημάτων, συνειδητούς περιορισμούς (αλίμονο αν δεν υπάρχουν όρια) και κουβέντα, θα βλέπεις να ανθίζει η σκέψη του και η κρίση του, αν το μεγαλώσεις με απαγορεύσεις, ενοχές και πρέπει, θα βλέπεις να βγάζει φοβίες και εσωστρέφειες. Στην ενήλικη ζωή του αυτά θα πάρουν μεγαλύτερες διαστάσεις. Όταν θα καλείται να παίρνει αποφάσεις, θα λειτουργεί με βάση τον τρόπο που μεγάλωσε, μ' αυτό που διδάχθηκε, μ' αυτό που έμαθε. Κι ανάλογα θα μιλάς για έναν ελεύθερο, αυθύπαρκτο άνθρωπο ή για έναν άνθρωπο με αυτο-υποτίμηση και ετερόφωτο.
Η ελληνική κοινωνία μεγάλωνε και μεγαλώνει (εντάξει, πέρασε κατοχή, εμφύλιο, χούντα, αλλαγή) φοβικά. "Μη μιλάς", "τι θα πει ο κόσμος", "εσύ θα βγάλεις το φίδι απ' την τρύπα", "κοίτα τη δουλίτσα σου", "ωχ αδελφέ μου τώρα, τι τα ψάχνεις"...κτλ, κτλ. Ως τέτοια, δεν είδε ποτέ με καλό μάτι
οτιδήποτε της άνοιγε το δρόμο να προχωρήσει ένα βήμα στη σκέψη και στη ζωή. Ως βαθιά φοβική και εσωστρεφής η ελληνική κοινωνία αρέσκεται χρόνια τώρα να κρύβει τα συναισθήματά της και να ακολουθεί ως πρόβατο το κοπάδι.
Εκεί που λες ξύπνησε και θα θεριέψει, θα απελευθερωθεί απ' τα δεσμά του φόβου (βλέπε μεγάλες διαδηλώσεις του 2010, των αγανακτισμένων όπως έμειναν), εκεί ανασκουμπώνεται, κλείνεται και πάλι στον εαυτό της και περιμένει ως καλό παιδί το τι θα αποφασίσουν οι άλλοι για εκείνη.
Υπάρχει λύση;
Υπάρχει. Να αποδεχθεί το φόβο της. Να αποδεχθεί αυτό το συναίσθημα, να το κάνει φίλο της και να προχωρήσει.
Γνώθι σαυτόν δηλαδή. Αυτογνωσία. Ενδοσκόπηση.
Κάνε μια παύση. Δες ποιος είσαι. Αποδέξου το. Κατανόησε το. Αν δεν σ' αρέσει. Άλλαξε το.
Αλλά...απ' αλλού ξεκίνησα τη σκέψη μου κι αλλού κατέληξα...Εξάλλου, αλλού η ζωή μας πάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου