Ήξερα ότι έχουν συγκέντρωση το πρωί οι δημαρχαίοι και οι υπάλληλοί τους, αλλά -λέω- αν είναι κλειστός κανένας δρόμος, θα έχει φροντίσει η αγαπημένη τροχαία να αποκλείσει στενά και λεωφόρους κι έτσι να ενημερωθώ κι εγώ ο πολίτης (sic).
Αφού λοιπόν δεν είδα καμία κορδέλα που να μου κόβει το δρόμο και κανέναν τροχαίο, εφόρμησα κανονικά στο κλεινόν άστυ.
Ανεβαίνοντας λοιπόν την Κολοκοτρώνη για να βγω στη Σταδίου, όχι μόνον δεν βρήκα εμπόδιο, αλλά δεν βρήκα και κανέναν άλλον συνάδελφο εποχούμενο.
Παραξενεύτηκα αλλά λέω "δεν βαριέσαι". Και ποιος άλλωστε δεν έχει πει αυτή τη φράση δυνατά μέσα του εδώ και χρόνια. Α, το σωστό να λέγεται. Κάθε ιδιώτης (idiot) αυτής της χώρας, μια φορά στη ζωή του το έχει σκεφτεί. Έτσι κι εγώ. Γιατί να διαφέρω; Γιατί να ξεχωρίσω απ' το σοφό λαό μας;
Πολύ γρήγορα, φτάνοντας στο ύψος της Σταδίου, (κορδέλα και τροχαίος πουθενά) βρέθηκα μπροστά στη διαδήλωση. Κόσμος πολύς. Δεν το περίμενα. Κόσμος αποφασισμένος να μην κάνει λίίίγο πιο πέρα για να περάσω εγώ και το αυτοκίνητό μου.
Τι να κάνω. Περίμενα καρτερικά. Εξάλλου, όπως θα έχεις καταλάβει, σέβομαι απόλυτα το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι (για όσο ακόμη το επιτρέπει η κυβέρνησή μας).
Ω, του θαύματος εμφανίστηκε ξαφνικά από πίσω μου ένας κίτρινος ταρίφας. Ως γνήσιο τέκνο αυτής της κοινωνίας, ο επαγγελματίας (πόσο μ' αρέσει αυτή η λέξη), εξήλθε του οχήματός του, σήκωσε το χέρι του στο ύψος του ώμου, άπλωσε την παλάμη του προς τον ουρανό, την κούνησε και με μια βραχνή όσο και στεντόρεια φωνή, ούρλιαξε: "Κάντε στην άκρη, ρε, να περάσουμε, έχω πελάτη μέσα".
Από τους διαδηλωτές ακούστηκαν κάτι γαλλικά -και δικαίως- αλλά κάποιοι έδωσαν τόπο στην οργή και έκαναν στην άκρη για να περάσουμε. Εγώ πρώτη και ακολούθως ο επαγγελματίας με τον πελάτη του.
Προχωρήσαμε ευθεία και περνώντας την Πανεπιστημίου βρεθήκαμε στην Αμερικής για να βγούμε στο Κολωνάκι. Το μποτιλιάρισμα δεν περιγράφεται. Μείναμε εγκλωβισμένοι δεν μπορείς να φανταστείς για πόση ώρα! Τροχονόμος, πουθενά. Έστω ένα μπατσάκι, κάτι. Ούτε για δείγμα. "Καλέ, που πήγε η έννομος τάξις;" σκέφτηκα. "Ποιος θα μας προστατεύσει εάν γίνει κάτι;". Εκείνη ακριβώς την ώρα, ακούω στο ράδιο (το Κόκκινο, άκουγα) τη φωνή του εκφωνητή να λέει "Α, για να δούμε γιατί βγάζει έκτακτο το Μέγκα". "Για μας", σκέφτηκα εγώ αφελώς. "Για το Σαμαρά", απαντά ο εκφωνητής χωρίς να ξέρει τη δική μου σκέψη.
"Τι έπαθε ο Αντωνάκης;", σκέφτηκα εγώ.
"Για πρώτη φορά όχι μόνο αποτρέπουμε κάποια δυσάρεστα..." ξεκίνησε να λέει η πρωθυπουργάρα μας ανακοινώνοντας τη μείωση του ΦΠΑ στα σουβλάκια, στα μπιφτέκια, στο κεμπάπ, στην τυροκαυτερή, στο χαβιάρι, στο σολομό, στις γαρίδες, "αλλά μόνον έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για να γίνουν κι άλλες φορολογικές μειώσεις. Προσέξτε, μου αρέσει να σας λέω πάντα την αλήθεια κατά πρόσωπο...", συνέχισε κι ένα ρίγος συγκίνησης διαπέρασε το κορμί μου, την ίδια ώρα που ένας λυγμός ανέβαινε στο λαιμό μου.
Κοίταξα γύρω μου στ' άλλα αυτοκίνητα, καμιά αντίδραση, κανένας πανηγυρισμός.
"Μπα", λέω, "Καλέ αυτοί τι ακούν τώρα; Δεν ακούν τον Αντωνάκη; Δεν ενημερώθηκαν για τις εξελίξεις; Η Ελλάδα αλλάζει. Η Ελλάδα πατάει γερά στο έδαφος"...
Κι εκεί που το σκεφτόμουνα...μπαπ...ο Αντωνάκης σταματάει να μιλάει απότομα ψελλίζοντας "και την πρώτη μεγάλου, μεγάλη...θα την ξαναπώ...γαμώ το κεφάλι μου μαλάκα!!!!!!".
Κόντεψα να τρακάρω κι ας ήμασταν σταματημένοι! Ο Αντώνης; Ο Αντωνάκης; Ο τρελΑντώνης;;; Να κάνει σαρδάμ και να βρίζει τον μεγαλειώδη εαυτό του;
Τι έγινε; Ποιος είναι αυτός που τον εξέθεσε; Που είναι οι χαραμοφάηδες της ΕΡΤ να κάνουν το μοντάζ; (ή μήπως έχει και το Μέγκα χαραμοφάηδες;;;). Να απολυθούν όλοι! Πώς έγινε αυτό; Τι έπαθε ο Σαμαρούκος; αναρωτιόμουνα, όταν ο εκφωνητής του Κόκκινου με πληροφόρησε -κάνοντας πλάκα με τον πρωθυπουργό μας- πως προφανώς δώσανε στον αέρα λάθος βίντεο και πως... νάτος πάλι πετιέται και θα κάνει και πάλι το διάγγελμά του για τη μείωση του ΦΠΑ στο σουβλάκι.
Το repeat του διαγγέλματος το άκουσα πλέον ξενερωμένη...Τι ενδιαφέρον να έχω για "μία απ' τα ίδια" που λέμε και στις ταβέρνες;
Αλλά, επειδή μιλάμε για πρωθυπουργό που συνομιλεί με το Θεό, και όχι για κάποιον τυχαίο, αποζημιώθηκα εντός ολίγου.
"Κόψαμε τα παλαμάρια. Το πλοίο έχει φύγει πια και πίσω δεν κάνει", είπε ο Αντωνάκης και έμεινα να κοιτώ τον μπροστινό μου που είχε προχωρήσει μπορεί και 2 μέτρα.
Μετά ο Αντωνάκης εκθείασε το εγώ του και το εγώ της κυβέρνησής του που λειτουργεί σε "συνθήκες πλήρους δημοκρατίας", άρχισε να λέει και κάτι άλλες παπαριές του ιδίου διαμετρήματος, ώσπου επιτέλους τελείωσε και γύρισα το δέκτη στο Real για να ακούσω Ελληνοφρένεια.
Εκείνη την ώρα ένας βλάκας από πίσω μου άρχισε να κορνάρει έντονα. Έβγαλα το χέρι απ' το παράθυρο, του έριξα μια μούτζα κι έστριψα στη Σκουφά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου