Τι τον ήθελα τον Τάσο Λειβαδίτη απόψε;

Ας το καλό μωρέ...

Είναι κι αυτοί οι ποιητές...

Εκεί, να σου θυμίζουν πόσο ακόμα πρέπει να προσπαθείς...

Όχι για τίποτα μεγαλεπήβολο, βρε λατρεμένε μου καναπεδάκια. Αλλά για κάτι πιο κοντινό κι οικείο. Για τον εαυτό σου να προσπαθείς. Για να εξελιχθείς. Να σε καταλάβεις. Τα θέλω σου. Τις επιθυμίες σου. Τα συναισθήματα σου. 

Ποιος είσαι. Που πας. 

Κοίτα γύρω σου. Είναι όλοι τρελοί. Νευρωτικοί. Ψυχωτικοί. Με παθολογίες. Ούτε ξέρουν που πάνε, τι ζητάνε, τι τους περιμένει. Ακολουθούν το ρεύμα, ακολουθούν τους άλλους. Δεν αφιέρωσαν ούτε ένα λεπτό να αναρωτηθούν τι κάνουν σ' αυτή τη ζήση. Ρομποτάκια, προγραμματισμένα, τρέχουν πίσω απ' το τίποτα. Από ασήμαντες καριέρες. Από ανεκπλήρωτους έρωτες. Μιλάν επιθετικά. Συμπεριφέρονται σπασμωδικά. Ερωτεύονται σαν να τρώνε σε fast foodάδικο. Αναλώνονται σε αδιάφορες σχέσεις, διαπροσωπικές ή προσωπικές. Γνώμονας πάντα το κέρδος, οικονομικό, επαγγελματικό. Ανάξιες λόγου υπάρξεις. Γενικώς και ειδικώς. 

Και να σου πω και κάτι άλλο. Αν δεν ήταν τόσο έντονες οι ψυχοπαθολογίες της πλειονότητας όσων συναναστρεφόμαστε, δεν θα ήταν έτσι τα πράγματα. Δεν θα βιώναμε τώρα αυτή τη βαθιά κρίση... Οικονομική τη λεν.

Ανθρώπινη είναι. 

Τι τον ήθελα τον Τάσο Λειβαδίτη απόψε;...

"Όραμα μεγάλο πάνω απ’ τους δρόμους, σα φύλλα του

     φθινοπώρου σκόρπιζαν οι ζητωκραυγές.
Η πόλη είχε χαθεί κάτω απ’ τα φώτα, τις σημαίες, τη
     βουή. Γιορτάζαμε τη νίκη.
Όμως την ίδια ώρα κάποιος σηκώνεται μες στο σιωπηλό
     σπίτι, δεν ανάβει φως, ντύνεται και κάθεται στο
     σκοτάδι.
Κανείς δεν μπορεί να τον βοηθήσει."