Φαντάζομαι τι λένε σήμερα "παπαγαλάκια" και πολιτικάντηδες στα μέσα ενημέρωσης για την επίθεση στον Καμίνη.
Καταδικάζουν σίγουρα, με περίσσεια υποκρισία, τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται.
Ούτε που ξέρω ποιος την έπεσε στον δήμαρχο, ούτε -να σου πω την αλήθεια- μ' ενδιαφέρει κιόλας.
Σε μια παραπαίουσα κοινωνία που στηρίχθηκε τόσα χρόνια στο ρουσφέτι, στο βόλεμα, στην πελατειακή σχέση με το βουλευτάκο, στο life style, στα περιοδικά και την αισθητική του Κωστόπουλου (καλές βουτιές, σύντροφε, στην Ψαρρού, φιλιά στην Τζένη, οι πρώην εργαζόμενοι σου παραμένουν άνεργοι κι απλήρωτοι, dont worry), στα θαλασσοδάνεια απ' τις τράπεζες, στα εορτοδάνεια, στα διακοποδάνεια, στις υποσχέσεις, τέτοιου είδους καταστάσεις θα αποτελέσουν από τούδε και στο εξής (sic!) κανονικότητα. Ο ένας θα χτυπά τον άλλον. Θα πέσει ξύλο. Ότι σπέρνεις, αυτό θερίζεις. Νόμος της φύσης.
Και μετά θα καταδικάζουν οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης το ξύλο απ' όπου κι αν προέρχεται.
Θα ξεχνάν, βέβαια, να καταδικάζουν το κρατικό ξύλο των ΜΑΤ σε βάρος διαδηλωτών. Αυτό θα είναι για πάντα ιερό. Θα ξεχνάν, επίσης, να καταδικάζουν τη βία που ασκούν οι χρυσαυγίτες σε βάρος μεταναστών. Αυτό θα είναι βολικό για το σύστημα. Θα ξεχνάν, εννοείται, να καταδικάζουν τη βία των απολύσεων, της ανεργίας, της φτώχειας. Αυτό θα είναι αναγκαίο για να πάρουμε τη δόση.
Μόνο μην είναι υπερβολική η δόση και πεθάνουμε ακαριαία.
Αν και αυτό θα ήταν "μια κάποια λύσις", που έλεγε κι ο Αλεξανδρινός.
(σσ. Κι επειδή για βία ο λόγος; Τι γίνεται με τη βία της παρατεταμένης προφυλάκισης του Κώστα Σακκά; Μόκο, τα παπαγαλάκια και οι πολιτικάντηδες).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου