"Τα παιδιά δεν έφαγαν σήμερα μεσημεριανό..."

Αυτήκοος και αυτόπτης μάρτυς, εγώ.

Το απόγευμα της Δευτέρας στη γραμμή του μετρό προς Δουκίσσης Πλακεντίας μεταξύ Κατεχάκη και Εθνικής Άμυνας. 

Γυναίκα περίπου 55 ετών, μακριά μαλλιά, μαύρα ρούχα και γυαλιά μυωπίας με μαύρο σκελετό στέκεται όρθια πίσω από τη θέση που καθόμουν. 

Χτυπάει το κινητό της. Το σηκώνει και με τρεμάμενη φωνή λέει στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής της γραμμής: "Σε πήρα τηλέφωνο να σε ρωτήσω αν έχεις να μου δανείσεις 10-15 ευρώ ως την Πέμπτη...τα παιδιά δεν έφαγαν σήμερα μεσημεριανό...δεν έχω καθόλου λεφτά σου λέω, τίποτα...".

Κλείνει το τηλέφωνο κι αρχίζει να κλαίει όσο μπορεί πιο διακριτικά. 

Γυρνάω το κεφάλι μου. Τη βλέπω να έχει βάλει το πρόσωπο της ανάμεσα στην πόρτα και το τζάμι προσπαθώντας να κρυφτεί. Κλαίει ακόμα.

Η απέναντί μου, μια κυρία θά'ταν δεν θά'ταν 60 ετών, αυτήκοη και αυτόπτης μάρτυς κι εκείνη, με εμφανώς στεναχωρημένο βλέμμα, αρχίζει να ψάχνει διακριτικά στην τσάντα της.

Αισθάνομαι ότι σκέφτεται αυτό που σκέφτομαι.

Την κλείνει.

Σηκώνεται ήσυχα-ήσυχα, πηγαίνει από πίσω μου στην κυρία που κλαίει.

Με την άκρη του ματιού μου πιάνω πως της βάζει κάτι στο χέρι και επιστρέφει στη θέση της.

Η πόρτα του μετρό μόλις ανοίγει και η κυρία που κλαίει, βγαίνει βιαστικά.

Αθήνα. Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013.

Στη χώρα του success story. Της ανάπτυξης και του φασισμού.

Βοήθειά σας.