Tourists

Τους βλέπω κάθε μέρα να κατακλύζουν απ' τις 9 το πρωί τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου.

Αμερικάνοι, Ισπανοί, Γιαπωνέζοι...

Tourists.

Ανεβαίνουν-κατεβαίνουν στην Ακρόπολη, συνωστίζονται στην είσοδο απ' το Θέατρο του Διονύσου, παίρνουν την άμαξα και σουλατσάρουν στον πεζόδρομο, επισκέπτονται το Μουσείο.

Βγαίνουν φωτογραφίες στην πύλη του Αδριανού.

Κάθε πρωί σκέφτομαι τι κάνουν εδώ αυτοί οι άνθρωποι; Τι θέλουν σ' αυτή τη χώρα; Τι ψάχνουν να βρουν; Γνωρίζουν άραγε ποια κατάσταση βιώνουν οι κάτοικοί της; Γνωρίζουν ότι ένα μεγάλο ποσοστό αυτών των κατοίκων είναι φασίστες και δεν έχουν καμιά σχέση με ότι αμεσοδημοκρατικό πρέσβευε η πόλη της Αθήνας του Σωκράτη;

Τα τελευταία πρωινά προσέχω ιδιαιτέρως και την "κυρία" που κλώτσησε το κοριτσάκι με τ' ακορντεόν. Χοντρή, καλοζωισμένη, με το βαμμένο καστανό μαλλί, συνομιλεί αμέριμνη με τους συναδέλφους της απ' τα διπλανά καταστήματα. Κάθε πρωί λέω "τώρα θα τη χλευάσω, θα της την πω" και την ίδια στιγμή το αναβάλω. "Αϊ σιχτίρ κι αυτή", σκέφτομαι. "Και να τη χλευάσει κανείς, το σάλιο του θα χαλάσει". Οπότε δεν πρόκειται να της κάνω τη χάρη να της απευθύνω λόγο. Δεν έχουν λόγο τα ζώα. 

Ότι και να πεις πια σ' αυτή τη χώρα, σ' αυτούς τους κατοίκους, σε σένα λατρεμένε μου καναπεδάκια, δεν έχει κανένα νόημα. Το σάλιο μας χαλάμε. 

Η κατάντια σου ήδη μετουσιώνεται σε παροιμιώδη.

Είμαστε δύο διαφορετικοί κόσμοι. 

Εσύ ραγιάς κι εγώ τουρίστας... Αν με πιάνεις...