Παύλος Φύσσας

Όσο έρχονται στο φως της δημοσιότητας λεπτομέρειες από τη στιγμή της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, τόσο η θλίψη απλώνεται.

Αυτό το παλικάρι πόση δύναμη είχε κι αντιστεκόταν μέχρι το τέλος...πόση ψυχή...πόσο κουράγιο.

Όσο οι φίλοι του μιλούν γι' αυτόν, τόσο περισσότερο γίνεται αντιληπτό πως αυτό το παλικάρι κοσμούσε με την παρουσία του αυτή την κοινωνία.

Δεν πιστεύω, ούτε καν ψυχανεμίζομαι πως βγαίνουν αυτά τα λεγόμενα επ' αφορμή του κλασικού "ο αποθανών δεδικαίωται".

Νομίζω πως ότι ακούγεται για εκείνον, ανταποκρίνεται στην αλήθεια.

Αυτό τουλάχιστον διαισθάνομαι εγώ.

Ίσως και για προσωπικούς λόγους.

Ίσως γιατί έχω ανάγκη να μάθω πως υπάρχουν (ή υπήρχαν) ακόμα άνθρωποι με Α. Πως υπάρχουν (ή υπήρχαν) ακόμα γενναίοι. Που τιμούν (ή τιμούσαν) τη φιλία, την ελευθερία, τις αξίες. Που έχουν (ή είχαν) άποψη. Και δεν φοβούνται (ή φοβήθηκαν) να την λένε (ή να την πουν). Που κοιτούν (ή κοιτούσαν) με το κεφάλι ψηλά. Που έχουν (ή είχαν) όραμα. Που σέβονται (ή σέβονταν) το διπλανό τους. Που ζουν (ή ζούσαν) με αξιοπρέπεια.

Δύσκολες σκέψεις... τη σήμερον...

(ΥΓ.
"...Πάνω στης γης τ' αλάτι γράφω
και τραγουδώ με τα σκυλιά.
Την κούπα μου γεμίζω 
κερνάω το φίδι για να βγει
Όρθιος τον ήλιο να γρικάω 
στον ουρανό τ' αητού η κραυγή.")