Μην παραδίνεσαι, ρε.

Ήρθε πάλι η Τρίτη. Και θά' ρθει πάλι η Τετάρτη. Κι η Πέμπτη. Και οι υπόλοιπες μέρες.

Περνούν οι μέρες, οι βδομάδες, τα τελευταία τρία χρόνια. Περνούν σαν νεράκι. "Δίχως να κοιτάζουν τη δική σου μελαγχολία".

Μελαγχολείς άραγε; Σκέφτεσαι; Υπάρχεις; Ζεις;

Σαν να αφήνεις το χρόνο να περνά, μου φαίνεσαι. Να κυλά, χωρίς τη δική σου συμμετοχή.

Πού είσαι; 

Τι έπαθες; Γιατί αποχαυνώθηκες;

Θα μου πεις, "πάντα έτσι ήμουν".

Έχεις δίκιο. Πάντα έτσι ήσουν. Το παιδί του συστήματος. Ο άνθρωπος της καλοπέρασης. Ο ατομιστής.

Μόνο που τώρα, ρε φίλε, αλλάξανε τα πράγματα. 

Σου πίνουνε κανονικά το αίμα. Σου κλέβουν τη ζωή. Το όνειρο. (ασ' τα λεφτά)

Πότε πιστεύεις ότι πρέπει να ξυπνήσεις;

Με σκέψεις δεν αλλάζουν τα πράγματα.

Πότε θα δράσεις;

Από τον καναπέ δεν αλλάζει ο κόσμος.

Μην παραδίνεσαι, ρε.

Ξύπνα.