Όσκαρ ζητιανιάς...

Μπήκα στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο τις προάλλες, ως κάτοικος Αθηνών, για να πάω στη  δουλειά.

Καθημερινά πια και σε κάθε μα κάθε βαγόνι, όπως και σε κάθε μα κάθε στάση, μπαίνει και κάποιος "ταλαίπωρος" που έχει το παιδί του με οστεοπόρωση στο ΚΑΤ, με νεφρική ανεπάρκεια στο Παίδων, είναι ο ίδιος καρκινοπαθής, έχει ο φίλος του έιτζ, έχει ο άνδρας της μανιοκατάθλιψη, έχει η γυναίκα του τα μπουρίνια της...και δεν ξέρω γω τι άλλο...

Καμιά φορά, μπαίνει κι από κανένας που λέει είμαι άνεργος, ήμουν οδηγός σε φορτηγά, έχω κάρτα ανεργίας του ΟΑΕΔ κτλ. Όλα μούφα, διαπιστωμένο πια, αφού τους βλέπεις καθημερινά εδώ και χρόνια, τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιες καταστάσεις, τα ίδια δήθεν προβλήματα. Απ' την άλλη -πως γίνεται βρε παιδί μου;- οι περισσότεροι έχουν μια ελαφριά προφορά, ένα ελαφρύ έως βαρύ σκούρο χρώμα και -το καλύτερο- είναι στην πλειονότητά τους τροφαντοί...έως χοντροί. 

Αν πεινάς, αν υποφέρεις, είσαι τουλάχιστον λιποβαρής... Ή κάνω λάθος;

Ο συγκεκριμένος (που θα με απασχολήσει σήμερα) μπήκε στο δεύτερο βαγόνι τρέμοντας κυριολεκτικά απ' την κορφή ως τα νύχια κι έχοντας ταλαίπωρη φάτσα, κορμί και περπατησιά.

Είχε ωστόσο την ίδια όψη με τους "συναδέλφους" του ζητιάνους, δηλαδή σκουρόχρωμος, και την ίδια εκφορά λόγου, δηλαδή μιλάω την ελληνική με τσιγγάνικη προφορά.

Σκέφτομαι παρόλα αυτά: "ώπα, αυτός μάλλον έχει πρόβλημα. Δεν μπορεί να τρέμει τόσο πολύ και σε όλο του το σώμα παίζοντας θέατρο"...

Το αυτό, θα πρέπει να σκέφτηκαν κι άλλοι στο βαγόνι, κι έτσι... δώσ' του μεμιάς ανοίγουν πορτοφόλια, φεύγουν μονόευρα και δίευρα και γεμίζει η χούφτα του χρήμα.

Δεν σας είπα πως στο τροπάρι που μας ερμήνευσε πριν το γκραν φινάλε του "κρατήστε μου ένα χαρτομάντηλο" (λες και θα το κρατήσουμε εμείς για χάρη του μέχρι να κουραστεί αυτός..) μας γνωστοποίησε πως είναι επιληπτικός.

Η αλήθεια είναι πως αναρωτήθηκα -από μέσα μου- εάν οι επιληπτικοί τρέμουν τόσο πολύ. Εγώ, για πάρκισον τον έκοψα να έχει. Αλλά, δαγκώθηκα. Λέω... "δεν ξέρεις, άστο εαυτέ μου".

Μέχρι να φτάσουμε στην επόμενη στάση, ο τύπος είχε πιάσει την καλή από χρήμα, γιατί από ζωή -σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή- είχε μουτζωθεί κανονικά. 

Πώς έτυχε και κατεβήκαμε στην ίδια στάση. 

Λέω -ο περίεργος ο άνθρωπος εγώ- να τον παρατηρήσω να δω πως θα κατεβεί τις σκάλες με τόσο τρέμουλο. 

Κι αρχίζω να τον παρατηρώ. 

Στα πρώτα σκαλοπάτια το τρέμουλο είναι εμφανές. 

Από δίπλα του περνάει κόσμος πολύς κι εκείνος κάνει πως ακόμη υποφέρει. 

Όσο αραιώνει ο κόσμος, συμβαίνει το εξής εντυπωσιακό: εκείνος υποφέρει λιγότερο. 

Ώσπου -ως δια μαγείας- στο τελευταίο σκαλοπάτι το τρέμουλο εξαφανίζεται και ο "επιληπτικός" αρχίζει να περπατάει καμαρωτός-καμαρωτός προς την έξοδο. Λίγο πριν φτάσει μάλιστα, ανάβει τσιγάρο και σκύβει να πάρει από κάτω κάτι που του έπεσε.

Μένω μ' ανοιχτό το στόμα.

Μια κυρία με βλέπει και μου λέει.

"Καλά, ξέρεις πόσοι τέτοιοι είναι;".

Την κοιτάω, κάνω μια συγκαταβατική κίνηση με το κεφάλι μου και αναφωνώ: "Όσκαρ, μαντάμ, για τα Όσκαρ είναι ο τύπος".

Δίκιο δεν έχω;