Η μοναξιά της ήττας...

Σκέφτομαι πως γράφω συνέχεια για την κοινωνία που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και δέχεται πια αμαχητί ότι της συμβαίνει...

Η είδηση της αυτοκτονίας του προέδρου της Ομοσπονδίας Επαγγελματιών, Βιοτεχνών και Εμπόρων αλλά και των Περιπτερούχων Μαγνησίας, Κώστα Κόγια, με έκανε να αναθεωρήσω σε κάτι όταν διάβασα και αυτό: "αν και αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας, δεν σταμάτησε να αγωνίζεται συστήνοντας μάλιστα πρόσφατα την "Κίνηση Ελπίδας Πολιτών" με τη σημαία της οποίας τον περασμένο Οκτώβριο μαζί και με άλλα μέλη της Κίνησης περπάτησε για 11 ολόκληρες ημέρες από το Βόλο μέχρι την Αθήνα διαμαρτυρόμενος με αυτό τον τρόπο για τα προβλήματα του κλάδου του. 
Μάλιστα όπως δήλωσε ο ίδιος σε ραδιόφωνο του Βόλου προπηλακίστηκε από άνδρες των ΜΑΤ έξω από τη Βουλή".

Σκέφτομαι πόσοι πολλοί Κόγιες μπορεί να υπάρχουν γύρω μας ανά την Ελλάδα οι οποίοι δίνουν καθημερινά τον αγώνα τους για επιβίωση, για ανατροπή κι αξιοπρέπεια, τον αγώνα ενάντια στα μνημόνια και στην εξουσία, αλλά παραμένουν μόνοι κι αγέρωχοι, δον Κιχώτες...

Κι όταν το ψυχολογικό βάρος, η πίεση, η απογοήτευση κατακλύσουν τη σκέψη και την ψυχή τους, παραιτούνται. Φεύγουν.

Όπως είχε φύγει πέρυσι στο κέντρο της πλατείας Συντάγματος ο Χριστούλας, ο αγωνιστής συνταξιούχος φαρμακοποιός που πυροβόλησε τον εαυτό του...αντί να πυροβολήσει προς την άλλη πλευρά...

Όπως είχε φύγει πέρυσι επίσης στην Ξάνθη, ο αγωνιστής εκπαιδευτικός. Απαγχονίστηκε κι αυτός.

Και πόσοι άλλοι βέβαια για τους οποίους έχουμε διαβάσει κι ακούσει....

Κι έτσι πως φεύγουν κάποιοι -δυστυχώς- απ' την ίδια τη ζωή, παραιτημένοι, άλλοι εγκαταλείπουν τον αγώνα, απογοητευμένοι...και πάνε στα σπίτια τους.

Κι έμειναν οι πλατείες άδειες, οι δρόμοι δίχως κόσμο κι ο καθένας μας ακόμη πιο μόνος στη μοναξιά της ήττας...