"Μάστορααααας, Καρεκλάαααας, φτιάχνω καρέκλες, ψάθινες, σκαμπουδάκια....ο καρεκλαααααάς..."
Η φωνή ήρθε δευτερόλεπτα πριν, από το δρόμο. Μόλις που είχα ξεκινήσει να γράφω ένα political project θεματάκι για το μπλογκ.
Βγαίνω στο μπαλκόνι, παίρνοντας και το κινητό -νέας τεχνολογίας που βγάζει φωτογραφίες- ανά χείρας, και βλέπω έναν ευθυτενή, γεροδεμένο νεαρό, με κατσαρά μαύρα μαλλιά, να κουβαλάει δεμάτια από καλάμια στα χέρια του και να διαλαλεί την τέχνη του...
Το βήμα του γρήγορο. Η φωνή του σταθερή, καθαρή.
Επαναλάμβανε το ίδιο μοτίβο. "Μάστορας, Καρεκλάς, φτιάχνω καρέκλες, ψάθινες, σκαμπουδάκιααααα...".
Ούτε που πρόλαβα να βγάλω φωτογραφία! Το δέντρο μπροστά στο μπαλκόνι και το γρήγορο βήμα του με απέτρεψαν!
Πόσο λυπήθηκα!
Δεν έχω ούτε μια απόδειξη ότι πριν από ελάχιστα λεπτά κάτω από το σπίτι μου, σε μια κεντρική και καλή συνοικία της Αθήνας, πέρασε πριν από λίγο ένας τεχνίτης!
Δεν μου είχε συμβεί ποτέ.
Μόνο κάτι γύφτοι παλιά, μια φορά το χρόνο, το καλοκαίρι, περνούσαν και φώναζαν "καρπούζια, εδώ τα καλά καρπούζια...".
Τώρα με την κρίση, ίσως ήρθε η ώρα να ξαναθυμηθούμε τις τέχνες των χεριών, αυτές που φτιάχνουν πράγματα για τη ζήση... ίσως ήρθε η ώρα να στραφούμε στην πράξη και όχι στη θεωρία, στο χειροπιαστό και όχι στην παροχή υπηρεσίας...
(ΥΓ. Κύριε καρεκλά μου, (εάν τύχει και με διαβάσετε) και να ήθελε κάποιος να σας φωνάξει για ένα μεροκάματο, δεν πρόλαβε. Περάσατε σαν σίφουνας. Την επόμενη φορά να είστε πιο ευέλικτος!)
Μόλις πέρασε έξω από το σπίτι μου στην Άνω Κυψέλη. ΥΓ. Πραγματικά πέρασε σαν σίφουνας :)
ΑπάντησηΔιαγραφή