Μεταξύ τρέλας και λογικής...

Στα όρια τους οι άνθρωποι.

Μεταξύ τρέλας και λογικής.

Ψυχές γεμάτες μαυρίλα. 

Είναι η κρίση. Είναι η βίαιη προσαρμογή προς τον πάτο. Είναι η απότομη φτωχοποίηση της τσέπης και της ζωής, των αξιών. Είναι η ανυπαρξία προοπτικής κι ελπίδας.

Διαβάζω: "Το πρωί του Σαββάτου προσπάθησε να δώσει τέλος στη ζωή του ένας από τους περίπου 200 απλήρωτους εργαζόμενους στην Κοινωφελή Επιχείρηση Πολιτισμού και Αθλητισμού του δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας. Ο εργαζόμενος, πατέρας δύο παιδιών που σπουδάζουν, έκοψε τις φλέβες του μπροστά στα έκπληκτα μάτια των εργαζόμενων αλλά και των επισκεπτών του πάρκου".

Στα όρια τους οι άνθρωποι.

Μεταξύ τρέλας και λογικής.

Ψυχές γεμάτες φθόνο.

Είναι η καταπίεση. Είναι ο εγωισμός. Είναι η ανυπαρξία διαλόγου, επικοινωνίας, συζήτησης. Είναι που ο καθένας ζει στο μικρόκοσμό του. Είναι τα "θολωμένα μυαλά".

Διαβάζω: "Απίστευτη τραγωδία εκτυλίχθηκε το πρωί του Σαββάτου στη Νέα Πέραμο Καβάλαςα όταν 43χρονος πατέρας μπήκε στο σπίτι των γονιών της συζύγου του όπου είχε καταλύσει μετά από καυγά, και την πυροβόλησε με κυνηγετική καραμπίνα μπροστά στα δύο παιδιά του και τους γονείς της 33χρονης. Έπειτα έστρεψε την καραμπίνα προς το μέρος του και αυτοκτόνησε".

Δύο περιστατικά της ίδιας ημέρας. Και ίσως ανθρώπων της διπλανής πόρτας.

Πες μου... υπάρχει περίπτωση να βρει βηματισμό αυτή η κοινωνία;