Οι φωτογραφίες των άγρια κακοποιημένων συλληφθέντων για ληστεία έχασκαν απέναντι στην οθόνη, λίγη ώρα πριν βγω για νυχτερινή διασκέδαση.
Έχασκα κι εγώ ανήμπορη να καταλάβω πως είναι δυνατόν η ίδια η αστυνομία να δημοσιεύει με τέτοιο θράσος φωτογραφίες βασανισμού συλληφθέντων (ανθρώπων που θα κρίνει η δικαιοσύνη για το αξιόποινο των πράξεων τους), φωτογραφίες μάλιστα που έχουν υποστεί εμφανώς ρετουσάρισμα και άρα η κατάσταση των συλληφθέντων είναι σίγουρα χειρότερη.
Συνέχισα να ντύνομαι ακούγοντας στο βάθος τη ρεπόρτερ -με φωνή εκπροσώπου τύπου της ΓΑΔΑ- να δίνει λεπτομέρειες της σύλληψης κι έχοντας στο νου μου την ίδια αρχική σκέψη. Πώς είναι δυνατόν να δημοσιεύουν τέτοιες φωτογραφίες που τους ενοχοποιούν για βασανιστήρια; Δεν φοβούνται;
Την ώρα που έκλεινα την τηλεόραση, η απάντηση ήρθε αυθόρμητα.
Παίδες, δεν φοβούνται πια. Μπορούν να κάνουν ότι θέλουν και να μην δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Όταν οι μισοί και παραπάνω απ' αυτούς είναι χρυσαυγίτες, με έναν πολιτικό προϊστάμενο ο οποίος από τη στιγμή που τοποθετήθηκε στη θέση του υπουργού Δημόσιας Τάξης, τους καλύπτει πάντα (βλέπε τι έγινε με τις καταγγελίες για βασανισμούς σε βάρος των 15 συλληφθέντων της αντιφασιστικής μοτοπορείας στις 30 Σεπτεμβρίου. Με αναφορά του ο ίδιος ο εισαγγελέας Πρωτοδικών ζήτησε την ποινική δίωξη αστυνομικών της ομάδας ΔΕΛΤΑ για κακούργημα, ενώ ο Δένδιας κορόιδευε στη Βουλή λέγοντας "πιστεύει κανείς σοβαρά ότι καίμε κρατούμενους με αναπτήρες;") κι όταν η πλειοψηφία των δικαστών κλείνει τα μάτια σε περιστατικά βίας κατά πολιτών από αστυνομικούς (βλέπε υπόθεση Αυγουστίνου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη, την...ζαρντινιέρα δηλαδή). Δεν φοβούνται πια.
Δεν τους καίγεται καρφί. Όταν, την ίδια ώρα, η ελληνική κοινωνία παραμένει ακόμα σε λήθαργο παρά τα όσα έχει υποστεί τα τελευταία τρία χρόνια, βάζει στη Βουλή τη Χρυσή Αυγή και στις δημοσκοπήσεις τη βγάζει τρίτο κόμμα. Δεν φοβούνται πια.
Δεν χρειάζεται και πολύ. Πήραν αέρα οι μπάτσοι κι έπιασαν τα γιοφύρια. Για τους μάγκες δεν ξέρω που πήγαν...Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Με αυτές τις σκέψεις, βγήκα τελικά έξω βαριά κι ολίγον κακοδιάθετη.
Ήταν κι εκείνη η φωτογραφία του πιτσιρικά του Νίκου Ρωμανού, άγρια κακοποιημένου, που είχε εντυπωθεί στο μυαλό μου. Μαθαίνοντας κιόλας ότι είδε το φίλο του, Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, να πέφτει νεκρός δίπλα του από τις σφαίρες του Κορκονέα, εκείνο το βράδυ της ονομαστικής του γιορτής στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, σοκαρίστηκα.
Και κατάλαβα γιατί είναι ο μόνος που κοιτάει στο φακό με βλέμμα διαπεραστικό....
Έχασκα κι εγώ ανήμπορη να καταλάβω πως είναι δυνατόν η ίδια η αστυνομία να δημοσιεύει με τέτοιο θράσος φωτογραφίες βασανισμού συλληφθέντων (ανθρώπων που θα κρίνει η δικαιοσύνη για το αξιόποινο των πράξεων τους), φωτογραφίες μάλιστα που έχουν υποστεί εμφανώς ρετουσάρισμα και άρα η κατάσταση των συλληφθέντων είναι σίγουρα χειρότερη.
Συνέχισα να ντύνομαι ακούγοντας στο βάθος τη ρεπόρτερ -με φωνή εκπροσώπου τύπου της ΓΑΔΑ- να δίνει λεπτομέρειες της σύλληψης κι έχοντας στο νου μου την ίδια αρχική σκέψη. Πώς είναι δυνατόν να δημοσιεύουν τέτοιες φωτογραφίες που τους ενοχοποιούν για βασανιστήρια; Δεν φοβούνται;
Την ώρα που έκλεινα την τηλεόραση, η απάντηση ήρθε αυθόρμητα.
Παίδες, δεν φοβούνται πια. Μπορούν να κάνουν ότι θέλουν και να μην δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Όταν οι μισοί και παραπάνω απ' αυτούς είναι χρυσαυγίτες, με έναν πολιτικό προϊστάμενο ο οποίος από τη στιγμή που τοποθετήθηκε στη θέση του υπουργού Δημόσιας Τάξης, τους καλύπτει πάντα (βλέπε τι έγινε με τις καταγγελίες για βασανισμούς σε βάρος των 15 συλληφθέντων της αντιφασιστικής μοτοπορείας στις 30 Σεπτεμβρίου. Με αναφορά του ο ίδιος ο εισαγγελέας Πρωτοδικών ζήτησε την ποινική δίωξη αστυνομικών της ομάδας ΔΕΛΤΑ για κακούργημα, ενώ ο Δένδιας κορόιδευε στη Βουλή λέγοντας "πιστεύει κανείς σοβαρά ότι καίμε κρατούμενους με αναπτήρες;") κι όταν η πλειοψηφία των δικαστών κλείνει τα μάτια σε περιστατικά βίας κατά πολιτών από αστυνομικούς (βλέπε υπόθεση Αυγουστίνου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη, την...ζαρντινιέρα δηλαδή). Δεν φοβούνται πια.
Δεν τους καίγεται καρφί. Όταν, την ίδια ώρα, η ελληνική κοινωνία παραμένει ακόμα σε λήθαργο παρά τα όσα έχει υποστεί τα τελευταία τρία χρόνια, βάζει στη Βουλή τη Χρυσή Αυγή και στις δημοσκοπήσεις τη βγάζει τρίτο κόμμα. Δεν φοβούνται πια.
Δεν χρειάζεται και πολύ. Πήραν αέρα οι μπάτσοι κι έπιασαν τα γιοφύρια. Για τους μάγκες δεν ξέρω που πήγαν...Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Με αυτές τις σκέψεις, βγήκα τελικά έξω βαριά κι ολίγον κακοδιάθετη.
Ήταν κι εκείνη η φωτογραφία του πιτσιρικά του Νίκου Ρωμανού, άγρια κακοποιημένου, που είχε εντυπωθεί στο μυαλό μου. Μαθαίνοντας κιόλας ότι είδε το φίλο του, Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, να πέφτει νεκρός δίπλα του από τις σφαίρες του Κορκονέα, εκείνο το βράδυ της ονομαστικής του γιορτής στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, σοκαρίστηκα.
Και κατάλαβα γιατί είναι ο μόνος που κοιτάει στο φακό με βλέμμα διαπεραστικό....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου