Οι αναρχικοί "ληστές" και η απαξίωση

Πώς τόλμησαν οι τέσσερις αναρχικοί συλληφθέντες για τη ληστεία στο Βελβεντό να περιγράψουν τις συνθήκες του περιστατικού; Πώς τόλμησαν να γράψουν κείμενο και να μας πουν τις απόψεις τους; Πήραν άδεια από τα δημοσιογραφικά και πολιτικά παπαγαλάκια;

Α, όλα κι όλα. Ακούς εκεί οι "τεμπέληδες ληστές" έχουν και άποψη; 

Και μάλιστα διαφορετική από την καθεστηκυία, από αυτή που με τόσο κόπο έχτιζαν τόσα χρόνια, κορίτσια κι αγόρια της "μάχιμης" και μη δημοσιογραφίας; Με τόσες θυσίες. Με τόσα ευρώ (πριν δραχμές). Με τόσα γλυψίματα. Τόσες δημόσιες σχέσεις. Τόσες οσφυοκαμψίες... 

Τσ...τσ...τσ...απαράδεκτον. 

Πώς μπόρεσαν αυτά τα "μαλακισμένα" να μην βάλουν μπροστά τον όμηρο, να μην τον σκοτώσουν, για να μην γίνουν ακόμα πιο καταδικαστέοι στη χειραγωγούμενη συνείδηση του απλού κόσμου;

Πώς είναι δυνατόν να γράφουν...

"Προφανώς δεν διανοηθήκαμε στιγμή να χρησιμοποιήσουμε τον συγκεκριμένο όμηρο ως ανθρώπινη ασπίδα(δεν θα είχαμε π.χ. πρόβλημα αν είχαμε τον διευθυντή μίας τράπεζας), άλλωστε η αστυνομία δε γνώριζε την ύπαρξή του. Εν τέλει, λειτούργησε ως ανθρώπινη ασπίδα για τους μπάτσους εν αγνοία τους, καθώς αποτέλεσε την αιτία που δε χρησιμοποιήσαμε τα όπλα μας για να απεμπλακούμε. Γιατί η συνείδησή μας και ο αξιακός μας κώδικας δε μας επιτρέπουν να ρισκάρουμε τη ζωή ενός τυχαίου ανθρώπου που βρέθηκε μαζί μας παρά τη θέλησή του."

Κι επίσης να διατείνονται...

"Στο σημείο αυτό θέλουμε να καταστήσουμε σαφές, ότι τα όπλα δεν τα είχαμε για εκφοβισμό, αλλά ως εργαλείο σε περίπτωση συμπλοκής μας με μπάτσους."

Μα καλά....

"«Παιδιά της διπλανής πόρτας και χτυπάνε τράπεζα. Γιατί;» Γιατί η ληστεία είναι μία συνειδητά πολιτική πράξη. Δεν αποτελεί το επόμενο στάδιο μίας ανήσυχης εφηβικής περιόδου, φιλοδοξίες για προσωπικό πλουτισμό, ούτε φυσικά είναι αποτέλεσμα της δήθεν τεμπελιάς μας. Περιέχει όμως την επιθυμία να μη δεσμεύσουμε τις ζωές μας στη στυγνή εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας. Την άρνησή μας να γίνουμε γρανάζια οικονομικών συμφερόντων. Την αντίστασή μας στην επέλαση της ψυχικής και αξιακής χρεοκοπίας του κόσμου τους."

Το πιο εύκολο πράγμα για να "εξουδετερώσεις" τον... αντίπαλο, είναι να τον απαξιώσεις.
Να μην ακούς αυτά που λέει, να μην συζητάς, να μην επιχειρηματολογείς, να μην βάζεις το μυαλό σου να δουλέψει. Όταν δε, ο... αντίπαλος, μπορεί να εκφράσει και πολιτική θέση πέραν των παρωπίδων σου, τον βάζεις σε ένα κουτάκι -πχ τον λες ληστή-, του δίνεις μια ταμπέλα και καθάρισες μ' αυτόν.

Πάμε για τον επόμενο που θα εκφράσει αντιρρήσεις για τον όμορφα κι αγγελικά πλασμένο κόσμο...