Κάθε φορά που συμβαίνει ένα μεγάλο γεγονός (ή και μικρότερο, δεν έχει σημασία. Γεγονός να είναι!), "μπαίνω" κατευθείαν στα social media.
Να δω τι γράφουν στο twitter αρχικά και μετά αν το πήραν χαμπάρι στο facebook.
Κάθε φορά μάλιστα είναι εκπληκτικό αυτό που μου συμβαίνει. Διαβάζω ένα τεράστιο κύμα -τι κύμα, τσουνάμι-, αντιδράσεων, παρατηρήσεων ή σχολίων έχοντας πάντα την αίσθηση πως οσονούπω όλοι αυτοί οι χρήστες (σχολιαστές, αντιδρώντες κτλ) θα ξεχυθούν στους δρόμους και ...όποιον πάρει ο χάρος!
Κάθε φορά η επανάσταση και η εξεγερτική διάθεση χτυπούν κόκκινο. Και κάθε φορά, βγαίνω στο δρόμο για να τους βρω κι όλο τριγυρνάω μοναχή μου κι επιστρέφω στη φωλιά μου με κατεβασμένα τα φτερά.
Κι ύστερα, ξαναμπαίνω στα social media και τους βρίσκω πάλι όλους εκεί. Δεν λείπει κανείς! (εντάξει, μην είμαι αφοριστική, μπορεί να λείπουν δυο-τρεις).
Κονταροχτυπιούνται ή συγχαίρουν ο ένας τον άλλον, κάνουν retweet, favorite ή like κι ύστερα πέφτουν για ύπνο ικανοποιημένοι από το γεγονός πως αυτοί δεν είναι σαν τους άλλους, αυτοί αντιδρούν, έχουν άποψη, δεν τρώνε κουτόχορτο.
Κι ύστερα σκέφτομαι... δηκτικά! "Πάλι καλά που είναι και η... κοινωνική δικτύωση, να βγάλει κάπου ο κόσμος το θυμό του, την οργή του, την αντίδρασή του. Αλλιώς τι θα έκανε; Θα κατέληγε στα ψυχοφάρμακα".
Μία που το σκέφτηκα, το τουίταρα, μία που άλλαξα πλευρό κι αποκοιμήθηκα.
Να δω τι γράφουν στο twitter αρχικά και μετά αν το πήραν χαμπάρι στο facebook.
Κάθε φορά μάλιστα είναι εκπληκτικό αυτό που μου συμβαίνει. Διαβάζω ένα τεράστιο κύμα -τι κύμα, τσουνάμι-, αντιδράσεων, παρατηρήσεων ή σχολίων έχοντας πάντα την αίσθηση πως οσονούπω όλοι αυτοί οι χρήστες (σχολιαστές, αντιδρώντες κτλ) θα ξεχυθούν στους δρόμους και ...όποιον πάρει ο χάρος!
Κάθε φορά η επανάσταση και η εξεγερτική διάθεση χτυπούν κόκκινο. Και κάθε φορά, βγαίνω στο δρόμο για να τους βρω κι όλο τριγυρνάω μοναχή μου κι επιστρέφω στη φωλιά μου με κατεβασμένα τα φτερά.
Κι ύστερα, ξαναμπαίνω στα social media και τους βρίσκω πάλι όλους εκεί. Δεν λείπει κανείς! (εντάξει, μην είμαι αφοριστική, μπορεί να λείπουν δυο-τρεις).
Κονταροχτυπιούνται ή συγχαίρουν ο ένας τον άλλον, κάνουν retweet, favorite ή like κι ύστερα πέφτουν για ύπνο ικανοποιημένοι από το γεγονός πως αυτοί δεν είναι σαν τους άλλους, αυτοί αντιδρούν, έχουν άποψη, δεν τρώνε κουτόχορτο.
Κι ύστερα σκέφτομαι... δηκτικά! "Πάλι καλά που είναι και η... κοινωνική δικτύωση, να βγάλει κάπου ο κόσμος το θυμό του, την οργή του, την αντίδρασή του. Αλλιώς τι θα έκανε; Θα κατέληγε στα ψυχοφάρμακα".
Μία που το σκέφτηκα, το τουίταρα, μία που άλλαξα πλευρό κι αποκοιμήθηκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου