Τα παιδιά της κρίσης...

Τρίτη απογευματάκι. Σε έναν πεζόδρομο στο κέντρο της Αθήνας. Γυναικοπαρέα.

Είχαν αφήσει τα παιδιά σε έναν χώρο δημιουργικής απασχόλησης κι εκείνες πήγαν απέναντι για καφέ που έγινε ρακόμελα.

Μιλούν για την κρίση που στερεί τα όνειρα που είχαν για τα παιδιά τους, τα σχολεία, τις δραστηριότητες. 

Η μία απ' την παρέα είναι άνεργη. Οι άλλες δουλεύουν με πετσοκομμένους μισθούς και τρελά ωράρια. Δουλεύουν για να πληρώνουν λογαριασμούς βασικά και για να στερούνται τα παιδιά τους ειδικά. 

"Ξέρεις τι είναι να βλέπεις το παιδί σου κάθε δεύτερη μέρα;" λέει η μία. "Να το πας το πρωί στο σχολείο και μετά να το βλέπεις την επόμενη μέρα, την ώρα που το πας πάλι στο σχολείο; Ξέρεις τι είναι να σου λέει το παιδί σου, "μανούλα γιατί δεν είσαι ποτέ στο σπίτι;". Ξέρεις τι είναι να σ' αγκαλιάζει πριν το αφήσεις και να σου λέει "σε παρακαλώ, γύρνα νωρίς να πάμε βόλτα στην παιδική χαρά;". Ξέρεις τι είναι να μοιράζεσαι μαζί του στιγμές κυρίως απ' το τηλέφωνο; "Να, τώρα, μαμά παίζουμε με τα μονσούνο και μετά θα πάμε για σουβλάκια". Ξέρεις τι είναι να κοιμάσαι αργά το βράδυ και να νιώθεις δυο μικρά χεράκια να σ' αγκαλιάζουν και δυο γλυκά χειλάκια να σου ψιθυρίζουν "μανούλα σ' αγαπώ"; Ξέρεις τι είναι να σε καλούν στη γιορτή του σχολείου του κι εσύ να μην είσαι να το δεις να συμμετέχει στο θεατρικό; "Μου έλειψες, μανούλα, που δεν ήρθες". Και ξέρεις πόσο σκληρό είναι να του απαντάς κάθε φορά "ήμουν στη δουλειά, περιστεράκι μου". Και μετά να το βλέπεις να χαμηλώνει το βλέμμα και να ψιθυρίζει "μα πότε τελειώνει αυτή η δουλειά; Όλο δουλειά, δουλειά, αμάν πια". Τις περισσότερες φορές του εξηγείς τα γνωστά "αν δεν έχουμε δουλειά, δεν θα έχουμε λεφτά, δεν θα μπορούμε να ζήσουμε, να αγοράσουμε τρόφιμα, ρούχα, παιχνίδια...". Και τις περισσότερες φορές η απάντηση του είναι η ίδια. "Και το παιδί σου πότε θα το βλέπεις;". Μένεις πάντα κόκαλο και μαλάκας. Άντε, δώσε απάντηση. Στο παιδί...".

Σιωπή.

Με αργές κινήσεις κι αμίλητες ζήτησαν το λογαριασμό για να φύγουν. 

Να πάνε να πάρουν τα παιδιά τους. Τα παιδιά της κρίσης...