Που πας;

Βαριά η μέρα σήμερα.

Διαβάζεις εφημερίδα, διαβάζεις σχόλια στα social media, διαβάζεις ιστοσελίδες και δεν ξέρεις από που να "φυλαχτείς". Μένεις με το στόμα ανοιχτό, αναρωτιέσαι που πάμε και προσπαθείς να συμμαζέψεις το θυμό που σε κατακλύζει.


Οι φωτογραφίες των άγρια βασανισμένων νεαρών συλληφθέντων για ληστεία στην Κοζάνη, οι καταγγελίες για απειλές σε βάρος της ζωής δημοσιογράφου του περιοδικού UNFOLLOW ο οποίος τόλμησε (άκουσον-άκουσον) να αποκαλύψει το λαθρεμπόριο του ναυτιλιακού πετρελαίου, η παιδόφιλη καθηγήτρια αγγλικών που έδινε συμβουλές αποπλάνησης 2χρονου μωρού...

Πίσω απ' την επικαιρότητα μια σκέψη: Που είναι οι άνθρωποι; Που είναι οι πολίτες; Υπήρξαν άραγε ποτέ; Πόσος μικροαστισμός και πόσος ωχαδελφισμός (την είχα ξεχάσει αυτή τη λέξη) κυριαρχεί γύρω σου; Πόση απαξίωση της ανθρώπινης ύπαρξης; Κι αντί η κρίση και τα κοινά προβλήματα να σε φέρουν πιο κοντά κι αλληλέγγυο με τον άλλο, σε απομάκρυναν. Σε έκαναν πιο ξένο, πιο ατομιστή, πιο σκληρό, πιο ιδιώτη. 
Πιο μόνο. 
Κι έβγαλες από μέσα σου ότι πιο ζωώδες και φθονερό είχες. Να τους φας. Και μετά να σε φάνε οι επόμενοι.

Που πας;