Η αγένεια (στην εποχή της κρίσης)

Τό' χουν πει πολλοί. Όσοι σκέφτονται δηλαδή και παρατηρούν τον κόσμο γύρω τους.

Η εποχή της κρίσης έφερε στην επιφάνεια το χειρότερο χαρακτήρα των ανθρώπων, τις χειρότερες συμπεριφορές, τον κακό εαυτό τους.

Εμένα αυτή που πραγματικά με μπλοκάρει και με αφήνει ενεό κάθε μα κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπη μαζί της, είναι η αγένεια.

Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπίσω την αγένεια μαζί με τη χοντράδα και την σκληρότητα που φέρει, που κουβαλάει...

Ρωτάς για παράδειγμα κάτι κάποιον κι αντί να σου πει ένα απλό "λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να το κάνω" ή "λυπάμαι αλλά δεν μου είναι εύκολο" ή "επιθυμώ αυτό ή εκείνο", σου απαντά απότομα, κακότροπα και αγενώς, έτοιμος να σε κατασπαράξει.

Άλλος πάλι σε βρίσκει σε μία δύσκολη συναισθηματική κατάσταση κι αντί να σου συμπαρασταθεί ή τουλάχιστον να σ' αφήσει στην ησυχία σου, αρχίζει να σου μιλάει βγάζοντας το εγώ του σε πρώτο πλάνο περιφρονώντας (πρόσεξε το ρήμα "περιφρονώ") τη δική σου κατάσταση.

Τι έγινε ρε παιδιά; 

Πόση αγένεια κρύβεται μέσα σας; Γιατί τέτοια συμπεριφορά;

Αυτά επί προσωπικού.

Για να μην πάμε στο συλλογικό. Να μην πούμε τι γίνεται γύρω μας. Πόση ένταση και αγένεια βγάζουν οι άνθρωποι-πρόβατα της ελληνικής κοινωνίας που δεν ξέρουν τι τους φταίει και χρεώνουν την κακή τους την τύχη και τα προβλήματα τους στο διπλανό τους, στον ξένο, τον πρόσφυγα, τον άλλο.

Είναι όλοι  τρελοί! (το'χω ξαναπεί!)

(upd: Έγραψα αυτό το κείμενο το πρωί της Δευτέρας. Το μεσημέρι έγινε γνωστό πως πατέρας πυροβόλησε την κόρη του στο κεφάλι στην κεντρική πλατεία του Άργους, για άγνωστη αιτία... Είναι ολοφάνερο. Ο κόσμος δεν πάει καλά. Το ζήτημα είναι ότι δεν ξέρει τι του φταίει (γιατί δεν θα τον αφήσουν να καταλάβει, τα οικονομικά και εργασιακά σοκ είναι απανωτά) και αυτός ο κόσμος θα οδηγείται διαρκώς στην απαξία και τη βία...)