Μια βραδιά στη Θεσσαλονίκη...

Κατεβήκαμε απ' την Τούμπα με προορισμό το κέντρο.

Στη Λεωφόρο Στρατού κόσμος αρκετός μαζεμένος έξω απ' την ΕΡΤ 3. Πάνω από 60 μέρες μετά το μαύρο...

Περάσαμε μετά μέσα απ' το πάρκο της ΕΡΤ 3 και βγήκαμε πίσω απ' το δημαρχείο. Από κει στην Όλγας και τσουπ...απέναντι στην παραλία.

Είναι ακόμα κλειστή. Γίνονται έργα, λέει. Για πόσο ακόμα, αγαπημένε κ. Μπουτάρη; Πάει κανένας χρόνος τώρα... Σας θυμάμαι παλιά -πολύ παλιά- που καπνίζατε το τσιγαράκι σας και πίνατε το καφεδάκι σας στο Μπαλκάν στην Προξένου Κορομηλά. Υπάρχει ακόμα το Μπαλκάν άραγε;

Τελοσπάντων. Περπατήσαμε στριμωγμένοι στο πεζοδρόμιο ανάμεσα σε ποδήλατα και δρομείς μέχρι που βγήκαμε στο Λευκό Πύργο. 

Εκεί άνοιξε το μάτι μας. Ο ορίζοντας μπροστά, η θάλασσα κι ο ήλιος που χανόταν πίσω απ' το λιμάνι...Πάντα μα πάντα, μοναδικό το θέαμα...Πορτοκαλοροζ με γαλάζιο...

Αγοράσαμε μαλλί της γριάς (oh yes!) και μετά κάναμε όλη τη βόλτα μέχρι την πλατεία Αριστοτέλους. Πόσα ποδήλατα δίπλα μας στον ποδηλατόδρομο! Οι Θεσσαλονικείς αποδείχθηκαν γάτοι... Είναι πια στην κουλτούρα τους το ποδήλατο και σέβονται τον ποδηλατόδρομο, τους ποδηλάτες, τη διαδικασία...

Στο βάθος ένα τεράστιο κρουαζιερόπλοιο έσχιζε τα μαύρα απ' τη βρώμα νερά του λιμανιού κι έδενε...

Γιατί τέτοια μπίχλα; Είδαμε και μια χλωρίνη κλινέξ μπλε να πλέει δίπλα στον προβλήτα...

Κατά μήκος της παλιάς παραλίας μου έκανε τεράστια εντύπωση το πόσο λίγα καφέ απέμειναν. Σε πόσα μπήκε λουκέτο και πόσα υπολειτουργούσαν.

Αν η κρίση χτύπησε κι εδώ, σ' αυτή την τοπική ιεροτελεστία, σκέψου που είμαστε...

Στην Αριστοτέλους αντίθετα τα καφέ ήταν το ίδιο μεγάλα, εντυπωσιακά και πολυπληθή, σε σημείο που πια καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος της πλατείας και η διάβαση για τον πεζό επιτρέπεται μόνον κάτω από τις καμάρες. Δεν ήταν ωραίο αυτό.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής περπατώντας στη Μητροπόλεως.

Το φεγγάρι είχε ανεβεί ήδη ψηλά, πανσέληνος γαρ, κι όταν φτάσαμε στη συμβολή της με την Παύλου Μελά το θέαμα απλώς μας εξέπληξε αγναντεύοντας σε απόσταση αναπνοής το Λευκό Πύργο.

Πιο κάτω, Αρχαιολογικό και Βυζαντινό Μουσείο ήταν ανοιχτά, υποδεχόμενα εκατοντάδες ρομαντικούς.

Σήκωσα ψηλά το κεφάλι κι θαύμασα τα Κάστρα...Και θυμήθηκα. Πόσες θύμησες;...Ψηλά στο Θέατρο Δάσους με τον Νίκο Παπάζογλου να μας τραγουδάει τον Αύγουστο...

Αχ.

Ανηφορίζοντας και πάλι για την Τούμπα, οι δρόμοι άρχισαν να φαντάζουν ως... φαντάσματα.

Δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Μόνο στα καφέ, Παπάφη και Κλεάνθους, και λίγο πιο πάνω Κλεάνθους και Μικράς Ασίας, υπήρχαν εστίες συγκεντρωμένων ανθρώπων. Έπαιζε ο ΠΑΟΚ μας. Ο ΠΑΟΚ της καρδιάς μας και των παιδικών μας χρόνων.

Κάθε φάση και μια ένδειξη ζωής. Στο γκολ, σεισμός!

Όμορφη Θεσσαλονίκη...καμάρι μας...τα μαγικά σου βράδια νοσταλγώ...

Και τους ανθρώπους. Τους ανθρώπους με τη βαριά προφορά. Το χιούμορ τους και τον αυτοσαρκασμό τους...

Όμορφη Θεσσαλονίκη...